Frida Kahlo urodziła się w 1907 roku w Meksyku. Żyła trudnym życiem, ale próby, które spadły na jej udział, nie przełamały jej pozytywnego spojrzenia na życie, ale wypełniły jej kreatywność poczuciem własnej wartości i pragnieniem życia.
W swoich obrazach, głównie autoportretach, Frida Kahlo po mistrzowsku przekazuje swoje uczucia: ból, utratę, daremność ludzkiego wysiłku w obliczu skały. Jednocześnie w jej pracach widać wpływ zarówno tradycyjnej sztuki meksykańskiej, jak i europejskiej.
W młodości Frida miała wypadek samochodowy, a następnie nie mogła chodzić, więc malowała zdjęcia leżąc. To wydarzenie wywróciło jej życie do góry nogami, a na jednym z jej autoportretów Frida nie uśmiecha się i nie zauważa, że doświadcza pozytywnych emocji. Prawie akcentowane brwi, wąsy na górnej wardze, czarne długie włosy starannie związane lub luźne na ramionach, otwarta szyja – tak wygląda niemal we wszystkich autoportretach.
W autoportretach Fridy Kahlo można poczuć wewnętrzną siłę, która przez całe życie pomagała jej stać i nie łamać się. Jej ramiona są wyprostowane, jej dumne spojrzenie, jej proste plecy – wszystko to pokazuje, że ona nieustraszenie stoi w obliczu losu, znosząc z całą mocą wszystkie próby, które spadły na nią. Najczęściej Frida używała szarej, ciemnej gamy, która podkreśla nastrój portretów, smutek, smutek i pokorę bohaterek.
Kto może teraz powiedzieć, co jest smutnego w jej portretach? O niemożności zostania matką po tym wypadku, o duchowej samotności? Rzeczywiście, pomimo wielu wielbicieli jej talentu i stałego towarzysza życia, nikt nie mógł naprawdę zrozumieć wielkiej Fridy, która patrzy na nas swoimi przenikliwymi oczami z autoportretów.