Kryłow jest pierwszym uczniem A. G. Venetsianova, artysty, który rozpoczął historię szkoły Safonkovo. Wenecjanow spotkał Kryłowa w klasztorze Terebenskich w prowincji Twer, gdzie jako praktykant namalował ikonostas z malarzami ikon artelu Kalyazinów. Za radą Venetsianova Krylov zaczął malować z życia i malować portrety.
W 1825 r. Przybył do Sankt Petersburga, osiadł z Wenecjanowem jako studentem, a jednocześnie zaczął uczęszczać na zajęcia rysunkowe w Akademii Sztuk Pięknych.
Zdjęcia Nikifora Kryłowa wiedzą bardzo mało, “Rosyjska zima” – najważniejsza z nich. Dokumenty Towarzystwa Zachęty Artystów, których patronował Kryłow, zawierają informacje o historii pisania tego krajobrazu. Kiedy młody artysta miał zamiar wykonać zimowy wygląd z natury, byli patroni, którzy byli gotowi mu w tym pomóc.
Zgodnie z wyborem Kryłowa na miejsce w pobliżu Tosny, ustawił się tam cały warsztat “dając artystę i treść przez cały czas studiów” W ciągu miesiąca obraz został ukończony, a po jego pojawieniu się na wystawie Akademii Sztuk Pięknych w 1827 r. Zrobił duże wrażenie na publiczności. Pracując nad krajobrazem, Kryłow pozostał wierny zasadzie wpojonej mu przez Wenecjanowa: “nie przedstawiać niczego innego niż w naturze i słuchać jej tylko”.
Artysta namalował krajobraz z wysokiego brzegu, co pozwoliło mu przedstawić szeroką panoramę okolicy. Ze zbocza droga schodzi na równinę rzeki Tosny z brzegami porośniętymi krzewami, w oddali widoczny jest ciemny pas gęstego lasu iglastego. Malarz subtelnie wyczuł stan natury w zimowy dzień. Na śniegu są niebieskawe cienie, niebo jest pokryte chmurami, obiekty są wyraźnie widoczne na foyer śniegu. Krajobraz ożywiają postacie ludzi zaangażowanych w codzienne czynności: oto dwie kobiety, które spotkały się w drodze do lodowej dziury, gdzie wypłukuje się ubrania, i dostojnego chłopa z drewnianymi wiadrami na jarzmie i młodego chłopa prowadzącego konia uzdę.
Czujność obserwacji terenowej łączy się z Kryłowem o poetyckiej naturze ogólnego nastroju, który ożywia krajobraz.