Obraz „Wybrzeże Morza” – jedno z pierwszych arcydzieł wielkiego Mistrza. Został napisany w 1840 roku, kiedy młody Aiwazowski został wysłany na Krym w celu samodzielnej pracy. Nadal niedoświadczony malarz potrafił niezwykle umiejętnie przekazać nie tylko widok rozległej wody, ale także całą atmosferę niepokoju na wybrzeżu przed burzą.
Morze nie jest jeszcze potężne, nadal nie unosi kopców wodnych, jak szczyty górskie, wciąż jasne fale w pobliżu wybrzeża są zwodniczo żartobliwe i pełne promieni słonecznych. Ale fioletowe chmury już się niecierpliwie zbliżają, zamykając niewinne, białe chmury, mewy są już za niskie, a mewy szybują blisko brzegu, trzymając się razem, linia horyzontu jest już zbyt czarna. A statki są już na morzu, aby nie złamać kamieni przybrzeżnych.
Wśród tego opresyjnego alarmu wyraźnie wyróżnia się postać wędrowca. Nie spieszy się, by ukryć się przed nadchodzącą burzą, nie ucieka z huraganu wody, tak, wygląda na to, że nie ma też domu. Patrzy w dal. Co go tam tak sprowadza? Być może jest jego ojczyzna, która nie jest widoczna, ale ona tam jest i wędrowiec wie na pewno.
A może przeciwnie, przyciągają go nieznane, nieznane ziemie, gdzie zawsze jest ciepło, gdzie ludzie są mili i uprzejmi, gdzie nie ma żebraków i głodnych?
Najprawdopodobniej życie wędrowca było również burzliwe, niepokojące, nie spokojne, jak to morze. Prawdopodobnie dlatego nie boi się burzliwego nieba i ponurej wodnistej przestrzeni. Woła go, przyciąga, przyciąga.
Możesz zgadywać o tym przez dziesiątki i setki lat, jak ludzie, stojąc na nieśmiertelnych arcydziełach Aiwazowskiego.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)