Do największych arcydzieł rosyjskich tekstów wiosennych należy słynny obraz „Wiosna. Wysoka woda”.
Zdjęcie pokazuje moment wysokiej wody, kiedy „duża woda” pokryła obszary przybrzeżne, zalewając wszystko wokół. Cienkie drzewa, zanurzone w czystej wodzie, wznoszą się, by spotkać jasnoniebieskie niebo, jakby prane deszczem, odbite pniami przy wycieku rzeki. Woda jest spokojna i spokojna.
Kolorystyka obrazu składa się z subtelnych odcieni niebieskiego, żółtego i zielonego. Głównie niebieska gamma, która łączy żółtość brzegu i pni drzew, ożywiona gęstą zieloną plamą świerku, a także odcienie zieleni w dębie obok niego i zrzuca. Najbardziej zróżnicowany kolor to niebieski: woda i niebo są pełne odcieni od ciemnoniebieskiego do prawie białego.
Dźwiękowe, błękitne niebo, białe brzozy i drzewa płynące w górę, pływające chaty w oddali, delikatna łódź wtapia się w nią w taką melodyjną, przejrzystą, przezroczystą całość, że zaglądając w tę zaczarowaną przestrzeń, rozpływasz się w błękitnej lagunie słonecznego wiosennego dnia.
„Wiosna – duża woda” jest bardzo harmonijna i atrakcyjna, to jedno z najbardziej lirycznych obrazów Lewitana. Krajobraz jest napisany jasnymi, jasnymi kolorami, nadającymi mu przezroczystość i kruchość charakterystyczną dla rosyjskiej wiosny. Obraz pełen jest cichej wiosennej radości i spokoju, pełen optymizmu od wiosennego zmartwychwstania natury.
Ale im dłużej patrzysz na obraz, tym wyraźniejszy jest melancholijny motyw. Wraz z przebudzeniem natury przychodzi wiosna, ale teraz w jej łagodnych manifestacjach nie ma tyle nadziei na ciepło i radość, ale czai się smutek i medytacja o ulotnym cyklu życia: nie masz czasu, aby spojrzeć wstecz, kiedy nadchodzi jesień, a po niej jest zima.
Ivan Bunin. 1892. Pusta woda szaleje, Hałas i nudny i przedłużony. Gawrony latające stada Krzyczą i bawią się i są ważne. Czarne kopce palą, a rano ogrzewają się w powietrzu Gęste białe opary są wypełnione ciepłem i światłem.
A w południe kałuże pod oknem Tak się rozchodzą i świecą, Z jasną plamą słoneczną W hali drżą zające. Między okrągłymi luźnymi chmurami Niewinnie niebo zmienia kolor na niebieski, a łagodne słońce ogrzewa W spokoju humen i jardy. Wiosna, wiosna!
A ona jest szczęśliwa. Jak w zapomnieniu stoisz I słyszysz świeży zapach ogrodu I ciepły zapach topniejących dachów. Dookoła wody dudni, błyska, czasem ryk kogutów, a wiatr, miękki i wilgotny, Oczy cicho zamykają się.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)