Obraz włoskiego artysty Pompeo Batoni „Triumf Republiki San Marino”. Rozmiar obrazu to 234 x 160 cm, olej na płótnie. San Marino to republika, najmniejszy i najstarszy stan Europy, leżący w środkowych Włoszech, między prowincją Forli od północy a Pesaro-e-Urbino od południa.
Historia Legenda przypisuje powstanie San Marino św. Marinusowi, który uciekł z Dalmacji w pierwszej połowie IV wieku po prześladowaniach religijnych i który pracował jako kamieniarz w Rimini. Święty Marinus otworzył kamieniołom na górze Titano, a następnie, szukając samotności, zbudował sobie małą celę na szczycie i opuścił świat. Sława jego świętego życia przyciągała do niego tłumy pielgrzymów i wkrótce w pobliżu jego celi powstał mały klasztor. Ten klasztor, nazwany na cześć jego założyciela,
W ciągu następnych stuleci jego nazwisko jest kilkakrotnie wymieniane w zabytkach historycznych; najwyraźniej przez cały czas zachowywał niezależność polityczną. Na początku drugiego tysiąclecia rządził nim popularny zgromadzenie składające się z głów rodzin. W XIII wieku moc zgromadzenia narodowego została zastąpiona mocą wybranej Rady Generalnej. Od XI do XIII wieku własność republiki nieco się powiększyła, kupując niewielkie płaty ziemi od sąsiadów.
W XIII wieku San Marino, położone pomiędzy dobrami hrabiów Montefeltro, Ghibellian, a miastem Rimini, które stało za Guelphami, było zaangażowane w walkę między obiema stronami. San Marino zawarł sojusz z hrabiami Montefeltro, za co został poddany klątwie papieża Innocentego IV. Tata podjął kilka prób przejęcia San Marino, ale bez powodzenia.
Powodem dalszych starć było prawo azylu, które San Marino przyznało wszystkim uciekinierom z okolic Kościoła. W 1739 roku dwa Sanmariny, P. Lolly i M. Belzoppi, niezadowoleni z rządu, planowali obalić go i przywrócić władzę zgromadzenia narodowego, ale zostali aresztowani na czas. Legat papieski w Romagna, kardynał Alberoni, najprawdopodobniej był z nimi bliżej w stosunkach, domagał się ich uwolnienia i doprowadzenia do sądu duchowego. Republika odmówiła. Następnie Alberoni aresztował wszystkich patrycjuszy z Sanmarin, którzy znajdowali się poza ich ojczyzną, zamknęli granicę republiki w celu przywozu i wywozu towarów i pomaszerowali z armią do San Marino, które zostało wzięte przy wsparciu duchowieństwa i części ludności, która sympatyzowała z konspiratorami.
Większość ludności była przeciwko niemu: wpędzona do katedry na przysięgę dla papieża, odmówił; potem tłum został zamknięty w katedrze i przez kilka dni był zmuszony do złożenia przysięgi z głodu.
Jednak papież Klemens XII nie aprobował zachowania kardynała i przywrócił republikę, która znalazła silnych orędowników na jego tronie. Muzeum San Marino, założone przez słynnego włoskiego archeologa Bartolomeo Borghesiego. Muzeum starożytnej broni, Muzeum Pinacoteca św. Franciszka.
W miejscu niezachowanego starożytnego kościoła Pieve bazylika św. Marinusa jest bazyliką del Santo w stylu neoklasycznym. Tutaj przechowywane są relikwie św.
Marinusa. Pałac rządowy w stylu neogotyckim. Fasada pałacu jest ozdobiona herbami Republiki San Marino.
W klasztorze kapucynów na miejscu starożytnej kaplicy wzniesiono kościół św. Państwowe Muzeum znajduje się obecnie w Pałacu Perugia Beluzzi.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)