„Święty Sebastian” – jedno z arcydzieł późnego okresu twórczości Tycjana. Podczas pracy nad obrazem artysta miał już około 85 lat, ale obraz tytana renesansu nadal pozostawał pełen mocy i piękna.
Ogromne płótno pokryte jest dynamicznymi, szerokimi, wypełnionymi energią pociągnięciami. Święty Sebastian – najbardziej czczony święty we Włoszech, męczennik kościoła chrześcijańskiego, według legendy uzdrawiał ludzi z zarazy.
Wojownik, który wyznał chrześcijaństwo, został skazany na bolesną śmierć, stając się żywym celem dla łuczników. Tradycyjnie święty został przedstawiony przywiązany do filaru, z dziesiątkami strzał przebijających jego nagie ciało. To tak, jakby nie odczuwał bólu, pędzi myśli do Boga.
Nie ma chrześcijańskiej pokory w Sebastianie Tycjana, lecz jest to starożytny bohater o potężnym i pięknym ciele. Wydaje się, że tło obrazu – świat otaczający świętego – jest pełne tragicznych, ale wysublimowanych uczuć, których właścicielem jest Sebastian, który akceptuje mękę w imię świetnego pomysłu.
Technika malowania późniejszych dzieł Tycjana jest uderzająco swobodna: nie ma tradycyjnego podziału na pierwszy plan i tło, postać jest wpisana w przestrzeń, będąc częścią pojedynczego środowiska światło-powietrze, w którym wszystko jest połączone i nierozłączne. Tycjan improwizuje z kolorową powierzchnią, ładując go pastowatą, grubą, prawie namacalną warstwą – jest dosłownie ukształtowany z „więcej palców niż pędzla” – i przykrywa go przezroczystą farbą do szklenia na wierzchu, co tworzy bogaty efekt malarski.
Paleta artysty nie jest tutaj tak zróżnicowana: wręcz przeciwnie, kolory są narysowane razem, niemal monochromatycznie. Taka swoboda wypowiedzi przychodzi do malarstwa europejskiego jeden lub dwa stulecia później, dlatego niektórzy badacze uważają ten obraz za niekompletny.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)