Jeden z najsłynniejszych obrazów Paula Gauguina. Założona na Tahiti, obecnie znajduje się w Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie, Massachusetts, USA. Gauguin udał się na Tahiti w 1881 r. W poszukiwaniu bardziej naturalnego i prostego społeczeństwa niż jego ojczysty francuski. Oprócz kilku innych obrazów, które stworzył, wyrażających jego wysoce indywidualistyczną mitologię, rozpoczął ten obraz w 1897 r. I ukończył go w 1898 r.
Sam artysta uważał produkt za wzniosłą kulminację swoich refleksji. Opiekunowie bostońskiego Muzeum Sztuk Pięknych, gdzie obecnie znajduje się obraz, nieustannie zmieniają zapisy dotyczące historii własności obrazu, gdy odkrywa się nowe fakty. W 1898 roku Gauguin wysłał obraz do George'a Daniela de Montfreyda w Paryżu.
Następnie został przeniesiony i sprzedany kilku innym paryskim i europejskim handlowcom i kolekcjonerom, aż do momentu zakupu przez Galerię Maria Harriman w Nowym Jorku w 1936 roku.
Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie nabyło je od Galerii Maria Harriman 16 kwietnia 1936 roku. Obraz jest eksponowany w Muzeum Sztuk Pięknych w kolekcji Tompkinsa, części Galerii Sidney i Esther Rabb. Ma około 1,5 m wysokości i ponad 3,6 m długości. Gauguin postanowił popełnić samobójstwo po wykonaniu tego zdjęcia, które próbował zrobić wcześniej.
Wskazał, że zdjęcie powinno być czytane od prawej do lewej – trzy główne grupy liczb ilustrują pytania zawarte w tytule.
Trzy kobiety z dzieckiem stanowią początek życia; środkowa grupa symbolizuje codzienne istnienie dojrzałości; w ostatniej grupie, według artysty, „stara kobieta zbliżająca się do śmierci wydaje się pojednana i oddaje się swoim myślom”, u jej stóp „dziwny biały ptak… reprezentuje daremność słów”. Niebieski idol w tle wydaje się reprezentować to, co Gauguin opisał jako „inny świat”. W kwestii kompletności obrazu powiedział: „Wierzę, że to płótno nie tylko przewyższa wszystkie moje poprzednie, i że nigdy nie stworzę czegoś lepszego, a nawet podobnego”.
Obraz jest kluczem do innowacyjnego stylu postimpresjonistycznego Gauguina; jego sztuka podkreślała wyraźne użycie farb i grubych pociągnięć, zasad impresjonizmu, a jednocześnie usiłowała przekazać moc emocjonalną lub ekspresjonistyczną.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)