Ze wszystkich starożytnych mitów greckich najbardziej znana jest część opowiadająca o olimpijskich bogach i ich dzieciach – bohaterach. Jednak pokolenie olimpijskie bogów jest dalekie od pierwszego. Były chwile, kiedy bogowie mieli wygląd elementów, z których powstali: otchłań, woda, powietrze, noc.
Musieli się ożenić, aby kontynuować.
Stopniowo więc stworzenia, które są przerażające i bardzo dalekie od ludzkiej postaci, stopniowo zaczęły przybierać wygląd antropomorficzny. Działaj w mitach i stworzeniach, które są na granicy bóstw i ludzi – syreny, najady, driady. Ich elementem jest woda, ale wygląd jest podobny do człowieka.
Obraz „Rybak i syrena” Fredericka Leightona przedstawia moment, w którym jedno z tych stworzeń zostaje uwiedzione przez prostą, naiwną młodzież. W gruncie rzeczy, co to jest syrena? Starożytny grecki analog syrenki.
Symbol osoby z zimnym sercem, niezdolny do miłości, ale niosący anielski śpiew do wiernej śmierci.
Sam korpus syreny jakby wyrastał z wody, z morskiej piany, a potem skręca się w diabelskie pierścienie wokół stóp rybaka. Jest on już przedstawiany jako pasywny i słabej woli, który stracił wszelką zdolność rozumowania i rozumowania oraz przeciwstawiania się obsesji, która go ogarnęła. Jego oczy są zamknięte, zanurzony w błogim lenistwie.
Ramiona syreny są owinięte wokół jego szyi, usta zaciągnięte do ust. Zaskakujące jest, że rybak ma przepaskę na biodra, ponieważ w Grecji istniał kult nagiego ciała ludzkiego, a ciało mężczyzny jest męskie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)