Obraz przedstawia żonę przyjaciela Goyi, Miguela Bermudeza – Lucię Bermudez. To bardzo piękna kobieta. W jej szyderczej twarzy było coś tajemniczego, jak maska. Oddalone oczy pod wysokimi brwiami, duże usta z cienką górną i pulchną dolną wargą mocno ściśnięte. Pani pozowała trzykrotnie artystce, ale portret, według artysty, nie powiódł się.
Nie, nie mógł złapać tego nieuchwytnego, co sprawia, że portret żyje i jest wyjątkowy.
Pewnego dnia Goya zobaczył Łucję na przyjęciu. Miała na sobie jasnożółtą sukienkę z białymi koronkami. I od razu chciał to napisać, prezentując go w srebrnym blasku, widząc w nim coś subtelnie żenującego, bezdennego, najważniejszą rzecz, która w nim była.
I tak to napisał. I wszystko było tak, jak powinno – a twarz i ciało, postawa, strój i tło – wszystko było w porządku. A jednak to nic, brakowało jej najważniejszej rzeczy – cienia, drobiazgu, ale tego, czego brakowało, rozwiązało wszystko.
Minęło dużo czasu, a artysta już rozpaczał, że to konieczne.
I nagle przypomniał sobie, jak widział za pierwszym razem. Nagle zrozumiał, jak przekazać tę migoczącą, opalizującą, płynącą srebrno-szarą skalę, która wtedy mu się otworzyła. To nie jest tło, a nie biała koronka na żółtej sukience. Ta linia powinna być zmiękczona, także ta, aby zarówno odcień ciała, jak i światło, które pochodzi z ręki, z twarzy powinno się zagrać. Błahostka, ale w tym wszystkim drobiazg.
Teraz wszystko poszło tak, jak powinno.
Wszyscy podziwiali portret, naprawdę lubił swojego męża, Miguela. Ale przede wszystkim, jak się wydaje, sama donja Lucia lubiła to.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)