Pod koniec XIX wieku pojawiło się szczególne zainteresowanie sztuką ludową. Wreszcie najwyższe warstwy społeczeństwa zwróciły uwagę na oryginalność i wyjątkowość ludowej tradycji. Szczególną uwagę poświęcono folklorowi we wszystkich przejawach zarówno przez kompozytorów “Mighty Handful”, jak i Wanderer Artists oraz dzieło V. V. Andriejewa, który w 1888 roku wprowadził instrumenty ludowe na scenę zawodową.
W tym czasie zaczynają aktywnie zbierać bajki, opowieści o płytach, kompozytorzy i etnografowie przeprowadzają pierwsze wyprawy folklorystyczne, starając się zachować to, co przez wieki przekazywano tylko z ust do ust.
Byli też nowi bohaterowie kultury, którzy byli nadawcami sztuki ludowej. Te bryłki, absolutnie analfabeci, ale posiadające wrodzony talent, wzbudziły podziw i szacunek wykształconej publiczności. Wśród takich wyjątkowych ludzi z ludu byli gawędziarze eposów, a jedną ze znanych osobistości był Wasilij Pietrowicz Szeczgonok. Ilya Repin, Wasilij Polenow, napisał ten portret, a Ivan Kramskoy napisał tego rolnika i szewca.
Ale wróć do bohatera.
Monotonna praca, taka jak rzemiosło szewskie, Wasilij Pietrowicz starał się urozmaicić, opowiadając szum przez śpiew. Nauczył się tego od ojca i niepełnosprawnego wuja, a także pożyczył od nich repertuar. Posiadając fenomenalną pamięć, Szczygieł znał wiele bajek i ballad, których bohaterami byli bohaterowie, Sadko, Iwan Groźny, Khoten Bludovich. Wielu kolekcjonerów folkloru rozważało jego wersje epiki, połączone z występami najlepszych spośród wszystkich narratorów epiki.
Wasilij Pietrowicz zdążył poznać etap zawodowy – jego występy były organizowane w Petersburgu, Moskwie, aw 1879 roku, na zaproszenie Lwa Tołstoja, przebywał w Jasnej Polanie przez miesiąc.
Pisarz osobiście spisał epickiego narratora, a co najmniej sześć jego prac opiera się na opowiadaniach samego narratora. Jak widzimy go w portrecie Kramsky'ego? Bez wątpienia jest to bardzo pracowity człowiek, którego życie nie jest łatwe.
Słabe ubranie wymagające naprawy, niedokładnie przycięta broda podkreśla ubóstwo bohatera. Istotnie, epiccy narratorzy zasadniczo żebrali, podróżując przez wioski z własnymi historiami. Jak zwykle malarz podkreśla twarz swojego bohatera – powinien być brany pod uwagę przez publiczność.
Tymczasem spojrzenie osoby narratora jest naprawdę niemożliwe.
Pomarszczone czoło zdradza w nim umysł, oczy są przynajmniej smutne, ale w nich czyta się zarówno mądrość, jak i godność. Wargi bohatera wydają się wyrażać wszelkie emocje – nawet chwile i wskazówki będą się czołgać, zamieniając pomarszczoną twarz w przyjazną i życzliwą, lub odwrotnie, starzec marszczy brwi i marszczy czoło jeszcze bardziej, by opowiedzieć o czymś dramatycznym i napiętym. Głęboki szacunek, podziw dla bohatera wyraża ten portret wraz z prawdziwą narracją.
Bez wątpienia wspaniała praca doskonałego, wrażliwego malarza portretowego Kramsky'ego…