Świeżość, zamieniająca się w lekką chilliness, barki przy brzegu – jako symbol pracy Wołgi, ogromne i puste niebo, niedawno uwolnione od nadmiernej wilgoci: to nie przypadek, że ta praca jest uważana za prawie najlepszą we wszystkich dziełach wielkiego artysty.
Bezpretensjonalne wybrzeże pozbawione jest piękna i uroku zewnętrznego. To miejsce, w którym ludzie pracują, nie mają czasu podziwiać przyrody, dlatego przyroda jest skromna i niewyszukana. Obraz jest pusty, ludzie przestraszeni deszczem nie wrócili jeszcze do swoich codziennych czynności. Ale ich obecność jest nasycona wszystkim wokół: tutaj wzdłuż Wołgi małe parowce, pomosty rzucone na ziemię, towary na pokładzie itp. Lekki wiatr, określony przez zmarszczki na powierzchni wody, przynosi animację pustynnemu krajobrazowi.
Niebo z lekkimi chmurami nadaje całości kompozycji lekkości i swobody. Miasto na brzegu służy jako tło. Kilka budynków, wśród których wyróżnia się tylko kościół, ożywia pracę, nadając jej wieloaspektowy wygląd.
Ogólny rytm pracy jest mierzony i niespieszny. Kolorowa gamma jest słaba: od jasnego kremu do idealnie białego, przeplatanego ciemnymi zieleniami, a zwykły bladoniebieski tworzy szczególną atmosferę lekkiego smutku. Światło w pracy jest interesujące – jakby przebijało się przez chmurę, zalewa cały krajobraz równomiernym, niewidzialnym światłem, wskazywanym jedynie przez brak cienia z obiektów i budynków.
Artysta odniósł olśniewający sukces na wodnistej powierzchni: drżące sylwetki barek, zmarszczki, lustrzana powierzchnia – wszystko to tworzy wrażenie niezwykłej autentyczności i dokładności. Wiele prac artysty zaskakująco współgra z dziełami Czechowa. Łączy je ogólny pogląd na świat, niesamowita zdolność dostrzegania ważnych drobiazgów, a także widzenie wszechświata w drobnostkach. Ta praca wielkiego mistrza wypełnia widza poczuciem przynależności do przedstawionego krajobrazu.
Wygląda na to, że obraz przekazuje zapachy wilgotnego powietrza na wybrzeżu Wołgi.