Obraz „Oparty arlekin” lub, jak to się nazywa, „Dziurawy arlekin”, oznaczał początek „niebieskiego” okresu w dziele Pabla Picassa.
W 1901 roku artysta przeniósł się do Paryża, gdzie spotkał się ze swoimi artystami i przedstawicielami kreatywnej inteligencji. Idee impresjonizmu, postimpresjonizmu i sentymentalizmu oraz A. Toulouse-Lautrec, E. Degas, P. Gauguin, którzy je głosili, miały wielki wpływ na dzieło Picassa z tego okresu.
W obecnej pracy, choć możliwe jest złapanie wskazania na wpływ idei impresjonizmu, indywidualny styl mistrza Picassa jest wyraźnie czytelny.
Bohaterem obrazu jest młoda młodzież, ubrana w niebieski trykot w kratkę, który siedzi przy stoliku w kawiarni. Jego twarz jest tak gęsto pokryta bielą, że kontrastuje ostro z kolorem jego dłoni. Niebieska kolorystyka, która rozświetla obraz od wewnątrz i dodatkowo podkreśla biel twarzy, kołnierza i mankietów.
Obraz arlekina jest melancholijny i przemyślany, co podkreśla wyraz twarzy i wyjątkowa pozycja. Bohater przypomina raczej smutnego Pierrota – symbol nieszczęśliwej, nieodwzajemnionej miłości.
Istnieje opinia, że obraz ten był swoistą odpowiedzią na śmierć przyjaciela Picassa – Carlosa Casagemasa, z którym artysta był bardzo bliski duchowo i marzył o podboju świata artystycznego. Carlos się zabił. Powodem tego była nieodwzajemniona miłość.
Dziś obraz można oglądać w Metropolitan Museum w Nowym Jorku, gdzie praca wisi w wolnym dostępie i każdy może spojrzeć w smutne oczy arlekina.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)