Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że Vasnetsov przedstawił całkowicie nieatrakcyjny obraz natury. Ale to właśnie ten obraz stał się poważnym pretekstem do wyobrażenia obrazu całej ojczyzny jako całości, widzimy zwykły krajobraz rosyjskiej wioski. Ale jest tak szczery i szczery, że widz rozumie, że cała Rosja rozciąga się przed nim.
Natura ojczyzny staje się prawdziwą bohaterką. Ona jest jak żywa istota. Płótno staje się niesamowicie realistyczne.
Dotyczy to nie tylko czasów Wasnetsowa, ale także naszych dni.
Przed nami absolutnie zwykły obraz, który nie przyciąga niczego specjalnego. Wzgórza rozciągają się porośnięte rzadkimi krzewami. Są oświetlone przez skromne promienie słońca, aspirujące nieśmiało do przebicia się przez chmury płynące przez niekończące się niebo.
Płótno uzupełnione ubogimi domami chłopów z charakterystycznymi dachami krytymi strzechą. Widz widzi samotną studnię, mały wiejski kościół. Wszystko jest całkowicie ciche, nie widać duszy.
Panuje całkowita cisza, która zachwyca szerokością.
Obraz jest zwyczajny. Ale na tym zdjęciu można poczuć, jak artysta podziwia tę naturę. Cierpiąca Rosja jest bardzo prosta. Ale właśnie w tym ukryta jest jej duma i moc.
Czujemy, jak ziemia oddycha i nieświadomie łączymy się z tą wielkością ojczyzny. Imponujące obrazy gamma w odcieniach szarozielonych. Jest to konieczne, aby zmaksymalizować poczucie monotonii. Bardzo często przedstawiona równina tworzyła poczucie płaszczyzny.
Wasnetsow stara się tego uniknąć. Używanie do tego bardzo prostych technik. Dlatego podkreśla plan na środku obrazu.
Między wzgórzami leci nieśmiałe słońce. Monotonia nudnych farb nagle cudownie błyska i wzbogaca. Krajobraz nabiera prawdziwej głębi i staje się naprawdę obszerny.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)