Obraz holenderskiego malarza Rembrandta van Rijna “Ofiara Abrahama”. Rozmiar obrazu to 193 x 132 cm, olej na płótnie. Abraham, patriarcha Starego Testamentu i przodek narodu żydowskiego, urodził się według Biblii 2040 lat przed naszą erą. Żyjąc wśród pogańskiego świata, Abraham po raz pierwszy uświadomił sobie fałsz służenia bożkom i uświadomił sobie istnienie jedynego Boga, którego stał się apostołem.
W starości, kiedy jego żona Sara miała 90 lat, a Abraham miał 100 lat, mieli syna Izaaka, który miał stać się bezpośrednim spadkobiercą Abrahama i kontynuować rasę plemienia żydowskiego. Bóg zjednoczył się z tym Abrahamem jeszcze przed narodzinami Izaaka, ustanawiając obrzęd obrzezania z zewnętrznym znakiem tego związku. Aby doświadczyć mocy wiary Abrahama, poszedł za nim rozkaz Boga, aby ofiarować Izaaka na górze Morii.
Abraham nie wahał się być posłuszny, ale w najbardziej decydującym momencie, kiedy Izaak leżał związany na ołtarzu, a Abraham podniósł nóż, by zanurzyć się w swoim synu, anioł zawiesił go i uratował dziecko. Ten wyczyn Abrahama służy Żydom jako niekończący się temat wspomnień w ich modlitwach i przez wiele stuleci obraz ofiary Izaaka w kościele chrześcijańskim był ulubionym przedmiotem sztukaterii i malarstwa artystów.
W połowie lat trzydziestych Rembrandt pisał po kolei duże kompozycje religijne podobne do pełnej dynamiki i patosu “Ofiary Abrahama”, “Oślepienia Samsona”, “Święta Valtasara”, ceremonialnych portretów. Artystę fascynują heroiczne i dramatyczne obrazy, zewnętrzne spektakularne konstrukcje, bujne fantazyjne szaty, kontrasty światła i cienia, ostre kąty. Rembrandt często przedstawia Saskię i jego samego, młodych, szczęśliwych, pełnych siły.
Jednak rewolucyjna era holenderska, odrzucając od niepamiętnych czasów wyznała zbawczą moc przebaczenia grzechów lub ponownie proklamowała wiarę w boskie przeznaczenie, wprowadziła wielu Holendrów, w tym Rembrandta van Rijna, do wiary – kiełków wątpliwości, do dogmatycznej wiedzy – pragnienia wiedzy nowy, w sensie stałości życia – zmienność świata; człowiek może być nie tylko dobry czy zły, może jednocześnie jednocześnie i drugi, pozostawia ślad sprzeczności życia, zawsze musi podejmować decyzje, sprawdzać siebie.
Przy takim spojrzeniu, wyglądzie Szekspira, spojrzeniu Goethego w Faust, realizm Rembrandta zderza się na początku twórczej ścieżki artysty z dwoistością otaczającego świata. I już tutaj, w nowo otwartej i głęboko postrzeganej grze światła i cienia, pojawia się wciąż rosnące pytanie: do czego zdolny jest człowiek?
Wreszcie, po siedmiu latach, graficzne zainteresowania malarza historycznego przechodzą od czcigodnych obrazów historii do ofiar jego nowoczesności: w swoim harmonogramie Rembrandt naturalnie obserwuje żebraków wrzuconych na składowisko społeczeństwa; obca sztuka pozbawionej holenderskiej sztuki została opisana przez prawie dwa wieki, podczas gdy Rembrandt, wychodząc poza czysto zewnętrzną ciekawość, ujawnia w nich ludzką formę i duszę.