Na jeziorze – Igor Grabar

Na jeziorze   Igor Grabar

Jeszcze przed Wielką Październikową Rewolucją Socjalistyczną, E. Grabar był jednym z malarzy, których dzieło określało oblicze rosyjskiej sztuki czasów przedrewolucyjnych. Nawet wtedy malował pejzaże, które uderzyły współczesnych w prawdziwość transmisji przyrody w jasne, słoneczne dni, transmisję światła i powietrza. Grabar zafascynował się plein air – malowaniem na świeżym powietrzu.

Stąd jego sympatie dla impresjonistów.

Ale w swoich pracach, pomimo miłości do francuskich malarzy, Grabar pozostał prawdziwym rosyjskim artystą, niestrudzenie podziwiając swoją rodzimą naturę, która określała patriotyczną treść jego wczesnych dzieł. Po rewolucji Grabar był aktywnie zaangażowany w tworzenie kultury socjalistycznej. Był wielkim historykiem sztuki i niestrudzonym propaganderem wielkiego dziedzictwa rosyjskiej kultury artystycznej, a jednocześnie aż do śmierci nie zrezygnował z malarza.

Jego talent stał się silniejszy, a jego praca stała się bogatsza i bardziej zróżnicowana. Teraz mówił nie tylko jako malarz krajobrazu, ale także jako delikatny i głęboki malarz portretowy, jako mistrz historyczno-rewolucyjnego obrazu. Bez utraty żywej witalności, krajobrazy Grabar stają się bardziej wyraźne w ich właściwościach plastycznych, w rozwiązaniu przestrzeni i środowisku światło-powietrze.

Zmiana zawartości krajobrazów Grabar.

Oto zdjęcie artysty „Nad jeziorem”. Najważniejsze jest tutaj przeniesienie triumfującej władzy i wolności natury. Wszystko w tym krajobrazie wydaje się być znaczące: grupa drzew pierwszego planu, odległość do odległości i bezkresna przestrzeń niebios. Obraz jest pełen ruchu: wiatr wstrząsa liśćmi drzew, oślepiająco białe chmury pędzą po niebie, szybkie cienie prześlizgują się po trawie.

Artysta, jak gdyby mówi, że świat wokół jest piękny w jego wiecznym ruchu, w niekończącej się zmianie wrażeń, które daje człowiekowi.

Proste oznacza Grabar tworzy poczucie wielkości skromny motyw krajobrazu. Na brzegu jeziora umieszcza figurę jeźdźca. Wydaje się bardzo mały w porównaniu z drzewami, które zajmują prawie całą płaszczyznę płótna. Ta figura jest niezbędna dla artysty, aby wzmocnić wrażenie głębokości przestrzeni rozciągającej się na przeciwległy brzeg jeziora. Wiadomo, że w krajobrazie trudno jest przekazać poczucie czasu jego powstania.

Ale niewątpliwie wielki artysta może, nie przedstawiając charakterystycznych cech czasu, pozwolić widzowi poczuć te myśli, które ekscytują jego współczesnych, te uczucia, które ich przytłaczają. W ten sam sposób Grabar jest w stanie stworzyć ideę naszej epoki, epoki śmiałego, swobodnego i radosnego postrzegania życia w jego twórczości krajobrazowej. Takie myśli i uczucia wywołuje obraz „Nad jeziorem”. Praca ta powstała w tych latach, kiedy naród radziecki, zainspirowany zwycięską rewolucją, wierząc we własne siły, podjął pierwsze kroki w budowaniu nowego społeczeństwa. Pełen entuzjazmu z ufnością podszedł do przyszłości, która obiecuje radosne, szczęśliwe życie.

W krajobrazie Grabar czujemy tę śmiałość, tę wolność i tę siłę.

Optymistyczna pod względem emocjonalnym zawartość sztuki Grabar przyciąga zdrowe i wyraźne poczucie rzeczywistości. Niezależnie od tego, czy artysta pisze park zalany letnim słońcem, bukiet kwiatów pokryty oślepiającym śniegiem w zimny, zimowy dzień, zawsze zachowuje się jak miłośnik życia, ciesząc się entuzjastycznymi pieśniami otaczającego go, śpiewającego życia. Obraz „Zimowy słoneczny dzień” jest oddzielony od „jeziora” przez piętnaście lat. Ale czas wydaje się nie mieć władzy nad artystą. W późniejszej pracy Grabar pojawia się jako artysta optymistyczny, który jest niezmiernie zadowolony ze wszystkiego, co pojawia się na jego oczach.

Motyw obrazu „Zimowy słoneczny dzień” jest bardzo prosty: rzadki brzozowy las i śnieżny całun na pierwszym planie, w oddali ciemny pas lasu, zaglądający przez gałęzie czystego błękitu zimnego nieba. Kompozycja tworzy poczucie spokoju.

Przestrzeń rozciąga się wzdłuż płótna, spokojne poziomy są nieco zakłócone przez drzewa porozrzucane w nieładzie i zaspy śniegu rozciągające się po przekątnej. A jednak krajobrazu Grabar nie można nazwać spokojnym i zamrożonym. Wrażenie wewnętrznego napięcia, intensywnego życia natury uzyskuje się dzięki promiennemu kolorowi, intensywnym połączeniom kolorów. Przejrzyste niebieskie cienie i ciemny pas lasu na horyzoncie podkreślają oślepiającą biel śniegu oświetlonego słońcem, a czysty lazur nieba znakomicie zacienia białe pnie brzóz.

Wszystko w tym krajobrazie żyje, błyszczy, gra.

W tej grze, w tej magii lasu, ubranej w błyszczące zimowe ubrania, entuzjastyczne poczucie miłości do życia artysty, ponieważ jego rodzima natura znajduje wyraz. W swojej autobiografii artysta mówił o entuzjazmie, jakiego doświadczył podczas spotkania z Ojczyzną po powrocie z zagranicy w 1901 r.: „Dopiero wtedy poczułem się” – napisał Grabar – „do którego mój kraj jest mi drogi. brzoza, trawniki, wąwozy, lasy, których nie widziałem od dawna, ale pierwsza rosyjska zima, którą widziałem po długiej przerwie, zwłaszcza białej i słonecznej, i bajeczna chwała szronu, zapomniałem o wszystkim i osiadłem w wiosce przez wiele lat pustkowie, z rzadkimi wycieczkami w góry d, od rana do wieczora siedzi w powietrzu przed złożeniem sztalugi, próbując rozwikłać tajemnicę nasz drogi, drogi,

Te słowa ukazują naturę twórczości krajobrazowej Grabara, jego pełen szacunku i entuzjazmu stosunek do rosyjskiej natury. Znajduje w niej niewyczerpane źródło inspiracji, zwraca się do niej w momentach, gdy konieczne jest uzupełnienie twórczych sił artysty, gdy potrzebuje nowych głębokich wrażeń. Kreatywność Grabar to interesująca strona w historii sztuki radzieckiej.

Jego szczere płótna, naznaczone wspaniałym rzemiosłem i – co najważniejsze – głębokim uczuciem, weszły do ​​złotego funduszu naszej kultury artystycznej.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)