Budynki rolnicze pojawiły się na holenderskich płótnach Van Gogha prawie tak często jak nędzne chaty chłopskie. Dla artysty były one integralną częścią istnienia ludzi żyjących i pracujących na ziemi.
Dla Vincenta ich życie wydawało się prawdziwie prawdziwe – sposób, w jaki sama natura mogła go poczuć. Ale jednocześnie prześladowało go uczucie potwornej niesprawiedliwości w świadomości powagi i beznadziei chłopskiego życia.
W tym krajobrazie z 1884 roku Van Gogh przedstawił stary młyn wodny. Zaciemniona drewniana konstrukcja wznosi się na środku płaskiego pola. Autor sprawia, że linia horyzontu jest dość niska, dzięki czemu młyn wydaje się monumentalny.
Letnie słońce zagląda przez grube chmury, ale budynek pozostaje w cieniu. Artysta przywiązuje wielką wagę do subtelności inżynieryjnych, starannie wypisując szczegóły mechanizmu.
Obraz jest zapisany w stonowanych kolorach ziemi. Jednak z innych dzieł okresu holenderskiego wyróżnia go dość wyraźny pelennost. Tutaj pojawia się pragnienie naturalnego przeniesienia środowiska światła i powietrza, które później staje się podstawą malarstwa pejzażowego Van Gogha.
Niebo nie wydaje się już „obcym” elementem, jego ultramaryny odbijają się w lekkiej, przewiewnej masie odległych drzew, na zniszczonym dachu starego młyna. Na styl krajobrazu wpłynął wpływ szkoły Barbizon, której idee Van Gogh był pasjonatem na początku swojej twórczej kariery.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)