Naukowcy odkryli, że Van Gogh przedstawił jeden z rogów pięknego ogrodu szpitala w Saint-Remy. Na dole zdjęcia widzimy tęczówki. Znajdują się w wielu obrazach artysty.
Otaczają dość wąską ścieżkę. To ona przechodzi obok krzewu bzu, który zachwyca bujnym kolorem. Zajmuje centralne miejsce na tym płótnie. W tle widać ogrodzenie otoczone ogrodem.
Ciemny pień drzewa pozwala ograniczyć przestrzeń po przekątnej.
To nie przypadek, że ten obraz jest najpiękniejszym dziełem Van Gogha. Łączy w sobie jasne kolory, którymi artysta udaje się przekazać szczególny urok południa. Przeważają zimne i czyste odcienie błękitu. Krzew ma doskonałą lekkość i niesamowitą przewiewność.
Vann Gogh jest prawdziwym mistrzem, który potrafi przekazać, jak drżą liście.
Wspaniałość trawy i kwiatów, które widzimy na pierwszym planie, robi wrażenie. Są napisane niesamowicie jasno i subtelnie. Pogrążamy się w magicznej atmosferze ciepłego dnia, wypełnionego światłem słońca, zapierającymi dech w piersiach aromatami i świeżą wiosną.
Artysta całkowicie wkracza w tę wspaniałość natury. Całkiem możliwe, że w ten sposób chciał zapomnieć o cierpieniu, które było związane z jego chorobą. Ciemnoniebieskie niebo pokazuje nam jego stan.
Tylko to wprowadza pewne napięcie do ogólnej atmosfery tego wspaniałego płótna.
Na tym zdjęciu wyczuwalny jest specjalny styl Van Gogha. Pociągnięcia robią wrażenie cienkimi liniami, kształty zaskakują najsilniejszą dynamiką, kolory są przesadnie jasne. Tekstury są tutaj niezwykle ekspresyjne. Może się wydawać, że obraz promieniuje radością, która oświetla go od wewnątrz specjalnym magicznym światłem. Ale to właśnie w tej burzy kolorów i pięknie natury można poczuć moc duchowych doświadczeń malarza.
Widz rozumie, że przy całej chęci udania się w świat natury, choroba nabiera znaczenia. Van Gogh maluje ten obraz rok przed śmiercią. W tym czasie był w szpitalu psychiatrycznym.