W takich pracach jak „Kama”, „Tajga”, „Terytorium Północne”, „Górskie jezioro w Baszkirii”, „Jezioro” Apollinary Wasnetsow wydaje się być mistrzem ze swoim doskonale dojrzałym porowatym twórcą, malarzem o wyraźnie odrębnej osobowości.
Wspomniane płótna są w pełnym znaczeniu tego słowa szczytem A. M. Wasnetsowa jako malarza krajobrazu; wnoszą znaczący wkład w rozwój całego rosyjskiego malarstwa pejzażowego. Zwracając się do pejzaży Wasnetsowa w okresie rozkwitu jego talentu – „Kama”, „Syberia” i innych – widać, że w nich artysta staje się prawdziwym mistrzem malarstwa pejzażowego, który może konkurować w głąb i siłą oddziaływania na widza z najlepszymi obrazami historycznymi i gatunek portretowy. Jeśli dopuszczalne jest porównanie malarstwa z muzyką, wówczas „Kama” z 1895 roku można porównać z uroczystą symfonią poświęconą rosyjskiej naturze.
Niewiele wiemy o krajobrazach, równych „Kame” przez epicki i silny wpływ na widza. Epicki krajobraz, napisany w naszych czasach i przedstawiający otaczającą nas codzienność, nawet obiekty bliskie nam, przekazuje prymitywną starożytność ziemi, wywołuje w widzu tysiącletnie uczucie, a także epopeję ludową, w tym późne warstwy, zachowuje wrażenia ruchu całego procesu życia. , o wszystkich zmianach na ziemi. Epicki krajobraz, ogólnie mówiąc, jest obrazem życia natury w czasie, żałosną opowieścią o wielowiekowym życiu na ziemi.
Takie ujęcie natury nie było niespodziewanym, nowym zjawiskiem w historii rosyjskiego krajobrazu. Został przygotowany przez cały przebieg rozwoju ideologicznej sztuki realistycznej – od ogólnokrajowego krajobrazu narodowego, w którym można było odgadnąć najbardziej charakterystyczne cechy, po indywidualny portret, przedstawiający konkretne obszary, a od niego do wszechstronnego pogłębienia i uogólnienia obrazu rodzimej natury w dziełach Wędrowców – taki jest ogólny zarys ścieżki rozwoju i kształtowania epickiego krajobrazu, ukazujący naturę nie tylko w jej obecnej formie, ale także w jej nieustannym ruchu.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)