Ideologiczne znaczenie wielkiego płótna “V. V. Stalin i K. Ye. Voroshilov na Kremlu” powinno być jasno i wyraźnie ujawnione każdej osobie radzieckiej.
W aspirującym spojrzeniu Stalina i Woroszyłowa odczytano siłę i bezkompromisową wolę bolszewików – każdy widz widział, że partia, rząd radziecki, Armia Czerwona, testowana w bitwie, strzegła twórczej pracy socjalistycznej narodu radzieckiego.
Pomysł został pierwotnie podkreślony werbalnie: obraz został nazwany “Chroniąc świat”. Praca pokojowa na zdjęciu jest naprawdę obecna. Moskwa jest budowana, podobnie jak cały kraj, radziecka ojczyzna staje się coraz silniejsza.
W panoramie Zamoskvorechye widoczne są nowe budynki, sylwetki koparek; fabryczne rury dymią, nowy most Kamenny ciągnie się przez rzekę Moskwę.
Inteligencja powoli nazywała obraz inaczej – “Dwóch przywódców po deszczu”. To nie przypadek, że doświadczony malarz dworski obok głównego bohatera wszelkiej sztuki radzieckiej, JV Stalina, został zainstalowany przez KE Woroszyłowa, drugiego przywódcę, to był on, a nie na przykład V. M. Mołotow czy A. A. Żdanow, czy M. I. Kalinin. Trumna jest łatwa: Woroszyłow był patronem artysty, byli nawet związani przez przyjazne stosunki.
A. M. Gerasimov napisał co najmniej kilkanaście portretów “Żelaznego Komisarza”. I tutaj, przedstawiając go obok samego Sekretarza Generalnego, mistrz oczywiście chciał schlebiać swemu wysokiemu dobroczyńcowi.
Obraz minionego deszczu też nie jest przypadkowy. Wyrafinowany adept socrealizmu subtelnie przemyślał fabułę. Jest podporządkowany ogólnej idei dzieła i może być rozumiany jako motyw odnowy nie tylko natury, ale całego kraju radzieckiego z jego nowym, socjalistycznym systemem. W tym samym czasie Alexander Gerasimov zrealizował swoje ulubione hobby krajobrazowe, które zainspirował, być może, w swoim najlepszym filmie lirycznym “After the Rain. Wet Terrace”.
Znaleziono raz technik malarskich, których używał w oficjalnym płótnie.
Artysta zręcznie zdołał “zmoczyć”: surowe ławki, drzewa, drogi. I w tym monumentalnym płótnie z liderami, wykonanym w szaro-srebrnym kolorze, artysta wyraził ekspresowo chmury po burzy, wilgotne powietrze, mokrą nawierzchnię asfaltową i poręcze ogrodzenia umyte wodą deszczową. Obraz okazał się sukcesem, artysta wyraźnie podobał się mocom, które były.
Kanoniczny obraz przywódców zawierał “mit Kremla”, który sprawił, że płótno stało się “kultowym” dziełem w totalitarnej erze rządów Stalina. Dla niej A. M. Gerasimow w 1941 r. Otrzymał kolejną nagrodę Stalina.