Wpływ, jaki Munk miał na wszystko, co widział w Paryżu i Berlinie, jest odczuwany w jego filmie Creek. Praca wykonana na oleju, temperie i pastelach na kartonie jest jedną z kilku autorskich wersji. Na pierwszym planie Munch przedstawił samotną młodą kobietę w ogniu namiętności.
Zakryła uszy rękoma, próbując zagłuszyć dźwięki i odłączyć się od całej rzeczywistości. Z otwartych ust wydobywa się długi ciągnięty krzyk. Przesadne wygięcia kobiecego ciała są porównywane do zakrzywionych, jakby spiralnych linii krajobrazu. Jest także częścią krajobrazu i odrzucona z niego.
Dwie postacie poruszają się w kierunku kobiety, a to jeszcze bardziej podkreśla jej samotność.
Po drugiej stronie drewnianej balustrady Munch reprezentuje przerażający element przybrzeżnego krajobrazu i rzeki. Heaven Munch przedstawiany jest jako niespokojna fermentacja czerwonych, kremowych i zielonych pasków. Artysta przekazuje stan swojej bohaterki przez zdeformowane formy i zniekształcone kolory, łącząc się w ten sposób z symboliką i wyłaniającym się ekspresjonizmem.
Chociaż obiecujące redukcje są obecne w odległych planach, jego fantastyczne kolory dodatkowo wzmacniają ogólne wrażenie konwencjonalności konstrukcji płaskiej przestrzeni obrazu.
Painting Munch nie tworzy obrazu rzeczywistości, ale przekazuje tylko jej wyobrażenie. Praca Creek jest częścią malarskiego cyklu życia fryzów, poświęconego odwiecznym tematom: miłości i śmierci. “Te obrazy przedstawiają wrażenia, nastroje życia duszy” – wyjaśnił Munch.
W nich sublimuje swoje psychologiczne młodzieńcze traumy związane z gwałtowną religijnością ojca, ze śmiercią matki i siostry. Wciąż powraca do tych bolesnych tematów. W pracach Muncha ból osobistych strat jest tak dotkliwie odczuwany, że widz nie widzi w nich nic z rzeczywistości, ale właśnie stan cierpiącej duszy.