Światowej sławy postimpresjonista Vincent Van Gogh uwielbiał przedstawiać przyrodę pod koniec dnia o zachodzie słońca. W swojej pracy przedstawia kilka takich krajobrazów, z których jednym jest obraz “Barki węglowe”. Żółto-zielone niebo pełne jest ukośnych, tłustych pociągnięć pędzla czerwonego, liliowego i pomarańczowego.
Na horyzoncie widać miasto, którego sylwetka wyróżnia się na tle zachodzącego słońca. Tylko część budynków jest namalowana w odbiciu liliowego cienia. Architektura miejska odbija się na powierzchni rzeki.
Bardzo artystycznie pomalowano małe fale rzeczne, które odzwierciedlają piękno niebiańskiego koloru. Na pierwszym planie przed widownią pojawiają się barki węglowe na brzegu rzeki.
Jest późny wieczór, ale mimo to ludzie na barkach wciąż pracują, na wozach wyładowują węgiel na brzeg. Barki i robotnicy na nich są przedstawieni jako ciemna sylwetka, tylko na człowieku stojącym na brzegu widać zielonkawą koszulę. Ludzie są wyczerpani ciężką pracą, ktoś odpoczywa, dostraja się do ciężkiej pracy, ktoś jest już zajęty. Van Gogh często przedstawiał zwykłych ludzi, którzy kończą dzień pracy o późnej godzinie.
Najprawdopodobniej wieczorem artysta wyszedł na brzeg rzeki, by cieszyć się wieczornym krajobrazem i obserwować działania tych ludzi, co zrobiło na nim wrażenie i zainspirowało go do napisania tego krajobrazu.
Krajobrazowe “barki węglowe” mają dwa sprzeczne nastroje. Z jednej strony jest to podziwianie piękna natury wieczorowej, az drugiej – sympatia dla osób zaangażowanych w tak ciężką pracę.