Malarstwo holenderskiego artysty Rembrandta van Rijna „Arystoteles z popiersiem Homera”. Rozmiar obrazu to 144 x 137 cm, olej na płótnie. W procesie przekształcania swojego światopoglądu Rembrandt po 1649 r. Osiąga w swoich obrazach najwyższą wielkość i głębię obrazów, ponownie ujawniając wszechstronny związek między życiem osobistym a historią artysty.
Jednocześnie – między 1648 a 1651 rokiem – decydujący zwrot w Republice Niderlandów ma miejsce w wyniku rozległego pragnienia władzy w kierunku konsolidacji sił i zachowania podbitych.
Odpowiednie zmiany zachodzą w społeczeństwie holenderskim, konfrontacja klasowa staje się coraz silniejsza; wzrasta arystokratyzacja bogatych mieszczan. Rembrandt, łącząc w swoim światopoglądu krytyczną trzeźwość, demokratyczną świadomość wczesnego okresu rewolucji holenderskiej z moralnym patosem całkowicie anty-dogmatycznego chrześcijaństwa protestanckiego i wreszcie sceptycznego człowieczeństwa własnego doświadczenia, coraz bardziej popada w nie do pogodzenia sprzeczność w stosunku do oficjalnego rozwoju holenderskiego społeczeństwa.
W każdej indywidualnej pracy, niezależnie od mniej lub bardziej znaczącego publicznego uznania, Rembrandt tworzy obraz, który przeciwstawia się czasowi i społeczeństwu, którego alegoryczne znaczenie nie jest związane z przeszłością, ale jest afirmatywnie skierowane ku przyszłości.
Idea zanurzenia w głębokich sprzecznościach, uwikłana w słabość, podłość, ubóstwo, stratę, ale wzywana do miłości, wielkości i siły ludzkości, wyraża się w historycznych obrazach tej dekady: a także w wielowartościowych obrazach poszczególnych postaci, od portretów na zdjęciach „Człowiek w złotym hełmie” i „Arystoteles z popiersiem Homera” do wizerunków apostołów i ewangelistów.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)