To zdjęcie zostało zamówione przez żonę Tiepolo Contariniego z okazji narodzin ich długo oczekiwanego pierworodnego dziedzica. Nic więc dziwnego, że centrum kompozycji „Alegorii” to dziecko. Jest trzymany w ramionach przez Kronosa, który uosabia mądry i nieubłagany czas.
Straszny „instrument pracy” Kronosa, rożna, zostaje odłożony na bok. Piękna bogini Wenus, siedząca w chmurach, delikatnie dotyka głowy dziecka. Sądząc po tym, jak łagodnie patrzy na niego bogini, jak ostrożnie Kronos trzyma go w swoich ramionach, jest to jedyny śmiertelny syn Wenus, Eneasz.
W konsekwencji, z „Alegorii”, szczęśliwi rodzice Contarini powinni byli zrozumieć, że ich syn miał ten sam wspaniały los, co legendarny Eneasz.
Za Wenus – jej trzej wieczni towarzysze, Grace. Pryszają dziecko różowymi płatkami i wysyłają gołębie w niebo. Na pierwszym planie u stóp Czasu ukryty jest w cieniu ulubiony syn bogini, Kupidyn. Afrodyta, jedna z najbardziej znanych bogiń greckiego panteonu, była kochająca. Owocem jednej z jej miłosnych spraw był Aeneas, bohater wojny trojańskiej.
Według legendy, Afrodyta zobaczyła Anchisesa, kiedy pasł stada w pobliżu Góry Ida. Bogini była urzeczona jego pięknem i, udając córkę frygijskiego króla Otrei, zakochała się w nim. Nieco później ujawniła Anchisesowi, że urodzi jego syna Eneasza, ale zabroniła mu ujawnić tajemnicę ich małżeństwa.
Jednak Anchises złamał zakaz i powiedział o tym swoim przyjaciołom, wskakując na ucztę. W tym celu Zeus uderzył go błyskawicą. Eneasz był jedynym synem Afrodyty, który urodziła się od śmiertelnika.
Do pięciu lat chłopiec był wychowywany przez nimfy górskie. W Iliadzie Eneasz jest wymieniany wśród najwspanialszych bohaterów Troi. Dzielny wojownik, nadal nie udał się w decydujących bitwach z Achillesem i Diomedesiem i uniknął śmierci tylko dzięki interwencji jego nieśmiertelnej matki, Apolla i Posejdona. Dalsze życie Eneasz pełen wędrówek.
Według Eneidy Wergiliusza, Eneasz opuścił Troję ostatniej nocy przed jej upadkiem. Bogowie nakazali mu opuścić miasto, zabierając ze sobą starego ojca Anchissa i młodego syna Ascaniusa. Na dwudziestu statkach Eneasz i jego towarzysze wyruszyli w poszukiwaniu nowej ojczyzny.
Anchises zginął na drodze i został pochowany przez Eneasza na Sycylii.
Większość satelitów Eneasza zmarła, a on sam został opuszczony w Kartaginie. Tutaj został życzliwie przyjęty przez królową Dido, która zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. W Kartaginie Aeneas spędził sporo czasu, utrzymywany przez miłość Dido. Ale głos bogów wciąż nakazywał mu płynąć dalej, a Eneasz wyposażył się w drogę. Wkrótce dotarł do miasta Kuma na włoskim wybrzeżu.
Kumyaya Sibyl przepowiedział Eneaszowi jego los, a także los jego potomków. Następnie Eneasz czekał na spotkanie z Aavinią i jej ojcem Łaciną, miejscowym królem. Łacina zgodziła się dać Aavinii żonę Eneaszowi, ale przedtem musiał pokonać przywódcę miejscowego plemienia rutul, który również zdobył rękę królewskiej córki.
Eneasz oczywiście wygrał i poślubił piękną Lavinię. Ziemia Włoch stała się następcą chwały Troi. Czas Starego Człowieka, trzymający w ramionach niemowlęcia Eneasza, jest niczym innym jak Kronosem, tytanem, ojcem Zeusa. Następnie Kronos połączył się z Chronosem.
Kosa, którą Kronos-Chronos otrzymał od swojego rzymskiego odpowiednika Saturna, uosabiająca nieubłagany bieg czasu. Istnieje jeszcze jeden mit związany z Kronosem. Według niego Kronos rządził „wyspami błogosławionych”; jego panowanie było złotym wiekiem.
Tiepolo prawdopodobnie wiedział o tym micie i, przedstawiając małego Contariniego na obraz Eneasza, a nawet w rękach Kronosa, życzył mu nie tylko wspaniałych wyczynów bohatera trojańskiego, ale także szczęśliwego życia pod opieką władcy „błogosławionych wysp”. Czasami Wenus jest przedstawiana na rydwanie ciągniętym przez stado gołębi, ale w tym przypadku gołębie fruwają. Unoszą się na niebie, nad głową bogini i dziecka leżącego na rękach Czasu.
Są połączone, jak gdyby w pocałunku, dzioby i otwarte skrzydła tworzą rodzaj aureoli nad Wenus i dzieckiem. Ten najbardziej złożony szczegół demonstruje niezrównaną sprawność techniczną Tiepolo. Gołębie wydają się być pisane jednym lekkim ruchem pędzla, a jednak, jak wszystkie inne elementy obrazu, są pokazywane artystce w bardzo trudnej perspektywie.
Niewielu malarzy było do tego zdolnych – a tym bardziej podziwiamy pracę Tiepolo. Artysta umiejętnie przesuwa granice przestrzeni i tworzy na płótnie iluzję niekończącej się niebiańskiej przestrzeni nad głową widza. To właśnie ta iluzja uczyniła Tiepolo chwałą najlepszego mistrza XVIII-wiecznego fresku, następcy tradycji Michała Anioła i Rafaela.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)