„Alegoria roztropności” została napisana w oleju w latach 1565-1570. Autorstwo przypisuje się włoskiemu malarzowi Tycjanowi.
Praca przedstawia trzy głowy zwierząt, patrząc w różnych kierunkach, pod trzema ludzkimi głowami. Podczas analizy obraz jest interpretowany na kilku „poziomach”.
Na tym poziomie reprezentowana jest ludzka młodość, dojrzałość i starość. Być może głowy symbolizują szerszą koncepcję czasu, przedstawiają przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Temat ten powtarza się w głowach zwierząt, które według niektórych tradycji są powiązane z odpowiednimi okresami.
Inny poziom, dzięki któremu obraz uzyskał swoją obecną nazwę, opiera się na subtelnym podpisie: „EX PRAETERITO | PRAESENS PRUDENTER AGIT | NE FUTURA ACTIONE DETURPET”. Zakłada, że obraz jest w pewien sposób związany z pojawieniem się młodości Tycjana i momentem, w którym artysta zaczął myśleć o płaceniu za pochopne akty.
Tak więc obraz działa jako doradca wizualny od trzech pokoleń, wzywając do ostrożnego i ostrożnego działania, przekazując to doświadczenie swoim potomkom.
Jednak całkiem niedawno obraz został wyjaśniony w zupełnie inny sposób. Zamiast „alegorii roztropności”, temat dzieła został zdefiniowany jako „grzech i pokuta”. Z tego punktu widzenia Tycjan pokazuje niezdolność do działania w młodości i dorosłości roztropnie i roztropnie, co w starości prowadzi do żalu i smutku.
W tej płaszczyźnie obraz został zinterpretowany jako oświadczenie o roztropności, która pojawia się w starości, z doświadczeniem. Ta interpretacja obala pogląd, że osoby starsze stanowią zagrożenie dla sztuk wizualnych.
Jest wersja, która przedstawia Tycjana i jego dwóch asystentów. Nie stoi to w sprzeczności z powyższymi interpretacjami.
(No Ratings Yet)