Obraz Tiziano Vecellio “Ziemska i niebiańska miłość”. Rozmiar obrazu to 118 x 279 cm, olej na płótnie. W swojej pracy artysta rozwija i pogłębia osobliwe malarskie problemy, charakterystyczne zarówno dla Giorgione, jak i całej szkoły weneckiej.
Charakteryzuje się stopniowym przejściem od miękkiego modelowania form i miękkiego, powściągliwego, zimnego blasku farb Giorgione do potężnych, barwnych symfonii okresu twórczej dojrzałości, czyli od 1515-1516 roku.
Jednak w tych latach Tycjan wprowadził nowe i bardzo istotne niuanse w rozumieniu ludzkiego piękna, w emocjonalno-wyobrażeniowej strukturze języka malarstwa weneckiego. Bohaterowie Tycjana mogą być mniej wyrafinowani niż bohaterowie Giorgione, ale mniej tajemniczy, pełniejsi, bardziej holistyczni, bardziej nasyceni jasnym, zmysłowym, “pogańskim” początkiem. “Ziemska i niebiańska miłość” jest jednym z pierwszych dzieł Tycjana, w którym wyraźnie ujawnia się osobliwość artysty. Fabuła obrazu wciąż wydaje się tajemnicza.
Niezależnie od tego, czy ubrane i nagie kobiety reprezentują Medeę i Wenus), czy też, co mniej prawdopodobne, symbolizują ziemską i niebiańską miłość – kluczem do zrozumienia treści tego dzieła nie jest rozszyfrowanie spisku.
Celem Tycjana jest przekazanie pewnego stanu umysłu. Miękkie i spokojne odcienie krajobrazu, świeżość nagiego ciała, czysta barwa pięknych i kilka chłodnych strojów sprawiają wrażenie spokojnej radości. Ruchy obu postaci są dostojne, piękne i jednocześnie pełne uroku życia.
Spokojne rytmy rozpościerającego się krajobrazu wydają się podkreślać naturalność i szlachetność ruchu pięknych ludzkich ciał.