W 1907 r. Picasso, już szeroko znany, niespodziewanie dla innych, tworzy serię obrazów w nowy, tak zwany sposób kubistyczny. Kubizm, który początkowo odstraszył krytyków i opinię publiczną, wkrótce przekształca się w jeden z najbardziej rozpowszechnionych nurtów, nie tylko w języku francuskim, ale w całym malarstwie europejskim. Testament Cezanne'a, który wezwał do interpretowania natury „za pomocą kuli, stożka, cylindra”, artystów kubistycznych uważanych za ich twórczy program.
Sam Cezanne nigdy nie podążał za tymi słowami dosłownie.
Młodzi artyści byli bardziej radykalni. Kubiści próbowali ujawnić konstrukcję obiektu, aby odsłonić jego „czystą” strukturę. Okoliczna przyroda, przedmioty gospodarstwa domowego, postać ludzka zamieniły się w kombinację tomów i płaszczyzn w ich obrazach. Jednak najwięksi kubistyczni artyści, a przede wszystkim sam Picasso, nigdy nie oderwali się od rzeczywistości. Ich eksperymenty były poznawcze, wcale nie arbitralne.
Dlatego wiele rzeczy Picassa odnoszących się do okresu kubistycznego naprawdę ujawnia zjawiska z nowej strony, pogłębiając spojrzenie widza na ten temat.
Martwa natura „Zielona miska i czarna butelka” została napisana w okresie, gdy abstrakcja zajęła główne miejsce w twórczości Picassa. Kompozycja jest niezwykle prosta i zwięzła: na tle szkiców, które są napisane razem, są tylko dwa całkowicie przyziemne przedmioty. Położenie obiektów pozwala na najlepszą identyfikację masy, konturu, a nawet tekstury materiału.
Artysta pozbawił obraz jakiegokolwiek wystroju, przesunął rzeczy niemal do krawędzi obrazu, obracając je pod kątem widza, co stworzyło wyraźnie namacalne napięcie. Wrażenie niepokoju wzmacnia kontrast głębokich tonów – zielonego i czarnego – na obiektach pokazanych na tle przeszywającego czerwonego koloru.
Pewny uogólniony obraz, surowy kolor, zbudowany na połączeniu brązowo-czerwonej, czarno-szarej i zielonej głuchy. Ale zwięzłość środków artystycznych nadaje szczególną wyrazistość tym prostym przedmiotom.
Odrzucając złudność, odmawiając zabójczej poprawności formy, Picasso wzmacnia „charakter” każdego przedstawionego naczynia: smukłą, idealną w kształcie, nawet elegancką czarną butelkę i szeroki, nieco niezdarny zielony kubek. Sprawy nabierają niezwykłej duchowości i „witalności”. W małej martwej naturze zadziwiająca zdolność Picassa do widzenia w niewyczerpanych możliwościach wizualnych w otaczającej rzeczywistości była w pełni manifestowana.
Obraz wszedł do Ermitażu w 1934 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)