“Widząc szefa” – tajemniczy obraz, choćby dlatego, że jest to jedyna rzecz, jaka pozostała w historii od artysty Aleksieja Łukasza Juszczanowa). Nie zasłużył nawet na główną tablicę w Wielkiej Sowieckiej Encyklopedii; nie jest jasne, kiedy w rzeczywistości umarł. Nazwa pozostała w rzędzie artystów wspierających, jak pióropusz komety w kolejce do Perowa.
Koncentrat złości społecznej, na którym mieszały się pierwsze i najsłynniejsze obrazy Perova, został rozcieńczony przez jego zwolenników w bardziej ideologicznej wodzie – a tematy są mniejsze, a postacie nie są tak brzydkie. A Juszczanow, sądząc po jednym dostępnym nam arcydziele, z prostotą przewyższył wszystkich swoich kolegów w warsztacie.
Kompozycja “Druty szefa” wywołuje wiele różnych skojarzeń. Jest tu rola “Przybycia Guwernantki” Perova i Courtshota Fedota Majora. Hol wejściowy, w którym szef przynosi szklankę na srebrnej tacy, przypomina scenę, wszyscy aktorzy – tak jak powinien być w grze – są podzieleni na kilka grup.
Ale to tutaj społeczny talent artysty był oczywiście zawiedziony. Przedstawiłby szefa jako grubego i pijanego, jak to zrobił Perow ze swoim kapłanem w procesji wielkanocnej, a służalcza esencja jego świty stałaby się bardziej niż oczywista. Ale głównym winowajcą – rodzajem mniszka lekarskiego Boga.
A wszystkie jego wady to nic innego jak kaprysy starszej osoby. Można je przypisać osobom starszym, a nie moralności i porządkowi społecznemu.
Juszczanow aktywnie zapożyczył artystyczne odkrycia Fedotowa – charakter bohaterów wyraża się poprzez gesty i pozy. Frieze rozwija scenę, jak w teatrze cieni, zbudowanym na elokwentnych sylwetkach. Każdy bohater, jak w klasycznej grze, jest nosicielem pojedynczego występku.
Ale Fedotov był ponadto niezwykle zabawny, grając świat rzeczy – każdy szczegół jego parodii wewnętrznych ludzi. Juszczanow nie osiągnął takich subtelności – jego mieszkanie zostało napisane z nudną, dobrą wiarą zgrabnego zbrojarza.