Obraz “Waza z dwunastoma słonecznikami” został namalowany przez Vincenta Van Gogha w 1889 roku, na rok przed śmiercią. Nawet wtedy cierpiał na nieuleczalną chorobę psychiczną. Płótno jest pełne światła i radości.
Wielu krytyków i koneserów uważa, że obraz jest wykonany w zbyt jasnym kolorze, w żółtym kolorze, który artysta tak bardzo kochał. Użył żółtego koloru w niemal wszystkich swoich pracach, zbyt aktywne użycie tego koloru jest oznaką naruszenia psychiki artysty.
Obraz jest wykonany tak, że wszystko wydaje się niewyraźne i niewyraźne, wszystkie obiekty są rozmieszczane losowo i niedbale. Artysta czasami mówił, że niektóre z jego obrazów nie zostały przez niego wymyślone, nalegał, aby te pomysły przedstawiały mu głos w głowie. Wierzył, że wątki tych jego obrazów nie odnoszą się do naszej rzeczywistości, malował je tylko po to, by jakoś powstrzymać odgłosy głosów w głowie, dał im to, o co prosili.
Słoneczniki na zdjęciu przypominają węże, które dokładnie patrzą na widza i próbują zacieśnić je w ich dziwnym świecie. Podczas oglądania tego obrazu często istnieje potrzeba skorygowania kwiatów w wazonie, aby stworzyć jedną piękną kompozycję w naczyniu. Z jednej strony fabuła obrazu jest boleśnie nudna i prosta, z drugiej zaś zawiera wiele emocji, obraz jest jak żywy, wpływa na nastrój człowieka jasnym kolorem, przedostaje się do świadomości, słyszy złe myśli, denerwuje.
“Słoneczniki” to dość dziwny okres w twórczości artysty, wypełniony dziwnymi, czasem przerażającymi obrazami słoneczników. Zdjęcia z tego okresu, Van Gogh stworzony techniką impastową, często zamiast pędzli, zastosował za pomocą zwykłego małego noża. Z tego powodu obraz nie wygląda płasko, wszystkie jego uderzenia wystają ponad powierzchnię, co oczywiście zachęca widzów do bliższego przyjrzenia się płótnie.
Fabuła obrazu w takich przypadkach nabiera cech rzeczywistości.