Słynny obraz “Vladimirka” wyróżnia się znaczną głębią treści semantycznych i szczególnym poetyckim smutkiem. Do tej pory to płótno – jedno z najlepszych wśród prac krajobrazowych autora.
Dzięki temu obrazowi pamięć więźniów została uwieczniona, zostali wysłani na Syberię do niewoli karnej aż do 1890 r. Wzdłuż tej drogi. Widzimy raczej mroczny krajobraz – koniec lata, prawie nagi step, drogę idącą w dal. Uwalniając miejsce drogi, las ustępuje.
Mroczne niebo, nisko wiszące, wraz z biegnącymi chmurami sprawia, że melancholia budzi smutne wspomnienia. Droga ciągnęła się bez końca, która ucieka poza horyzont.
Obraz przyciąga także widza bogatą treścią historyczną i dramatycznymi nutami poezji. Jeśli chodzi o plan obrazkowy, obraz jest bardzo oryginalny. Harmonijnie łączy wyrafinowanie wzoru z różnorodnością barwnych odcieni: począwszy od jasnoszarego koloru, który odbija niebo, a skończywszy na zielonkawym i ziemistym, odbijającym step. Autor umiejętnie pokazuje niepokojący nastrój mrocznego nieba, które z pewnym zagrożeniem wisi nad krętą drogą stepową. Monotonny, nudny krajobraz lekko odświeża jasną plamę w postaci kościoła na pierwszym planie oraz ciemnej postaci kobiecej.
Stała w milczeniu, czekając niedaleko krzyża przydrożnego. Przez tę drogę przeszło wiele trudnych losów, pełnych gorzkich uczuć melancholii i beznadziei.
Całe płótno wypełnia bezinteresowną miłość artysty do ojczyzny, jego prawdziwe współczucie dla żalu innych, dla skazanych, dla ich matek i żon czekających na nich w drodze.