Płótno „Siesta” zostało napisane w 1894 roku, jednak z jakiegoś powodu Gauguin nie wspomniał o nim w swoim „Dzienniku Tahiti”.
Obraz na pierwszy rzut oka przyciąga niezwykłą interpretacją. Po pierwsze, jeśli porównamy go z innymi płótnami tahitańskimi, możemy natychmiast zauważyć, że jest w nim więcej realizmu – malarz nie wychodzi już poza ramy istniejącego świata, nie stara się nadać fabule pewnej zagadki lub omifologizirovat go. Po drugie, Gauguin swobodniej zbliżył się do kompozycji – przed nami wydaje się, że obraz nie był dokładnie zbudowany, ale migawka, gdzie każdy okazał się, jak się okazało.
Wydaje się, że artysta najpierw pomyślał, może życie rozwija się nie na szerokiej przestrzeni egzotycznej wyspy, pełnej legend i bogatej mitologizowanej przeszłości, ale tylko w granicach zwykłego domu? Cała akcja obrazu odbywa się na werandzie, gdzie zebrały się cztery kobiety. Centralną postacią jest ironer, który jest zajęty swoją zwykłą działalnością. Na pierwszym planie jest kobieta, która przyszła z zakupami.
Ta bohaterka odwróciła się plecami do widza.
Wszystkie dziewczyny ubrane są w kolonialne sukienki, jasne, nowoczesne. Jednak żadna cywilizowana inwazja, nawet w formie modnych sukienek, nie zachwiała zwykłym zużyciem Tahitańskich kobiet – wciąż są zajęci swoimi sprawami i żyją w znajomym świecie.
Cywilizowana powłoka jest tylko zewnętrzną stroną, a nie substancją zastępczą – albo ją ogłosiła, albo autor płótna przekonał się sam. Jak wiecie, Gauguin przybył na wyspę z powodu dziewictwa, dzikości, egzotyki, wciąż nieskażonej przez Europejczyków. Jednak wkrótce Gauguin będzie rozczarowany tymi pomysłami, widząc, że tahitański styl życia niezmiennie jest gorszy od europejskiego, pozostając jedynie w obrazach wielkiego i nierozpoznanego Gauguina.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)