Płótno “Portret kobiety” zostało napisane ręką postimpresjonisty Vincenta Van Gogha w okresie jego wczesnej pracy, chociaż sam autor w tym czasie miał już 33 lata. Pomimo znacznego doświadczenia życiowego i dociekliwego, ostrego spojrzenia na przedmioty i ludzi, prace tego segmentu jako artysty były mało powiedziane.
Przedstawiony obraz wyraźnie wskazuje na dziwne podejście do obrazu i kompozycji, brak edukacji artystycznej i poczucie koloru Vincenta. Ciemna paleta “Kobiet” wydaje się chaosem kolorowych plam. Zbyt ciemny kolor i produkcja modelu pogrążyły pracę w ciemności, która była obecna w twórczości autora aż do tak zwanego okresu paryskiego jego biografii.
Brak doświadczenia autora i rozpoznawalny dotyk obrazkowy nie sprawiały, że “Portret” był nudny. Dzięki pewnej technice nierównego pisania i różnorodności kolorów, które można zobaczyć tylko z bliskiej odległości, płótno składa się z całych małych mozaik. Dostawa pigmentu w Van Gogh jest tłusta, obfita i zbyt śmiała.
Jednak praca krzyczy realizmu.
Postimpresjonistyczny nastrój tylko nieznacznie wpłynął na płótno i przejawiał się w różnych kolorach. Wizerunek kobiety zinterpretowanej przez Vincenta kanciastego, gdzieś niegrzecznego i naciąganego. Jej wygląd przypomina ostrą męską twarz. Wydaje się, że autor bawi się olejem, rzuca niegrzeczną, lepką masą szpachlą, budowniczym, buduje ścianę z ochry, kadmu i kralaka. Jednocześnie portret tworzy unikalną, ale rozpoznawalną technikę Van Gogha.
Podobnie jak wiele prac, aż do 1887 roku, portret nieznanego wyróżnia się uogólnionymi cechami bez małych rysunków i pozbawiony jest gładkich linii.
Oprócz wieku pani, która jest daleko poza czterdziestką, uderzenia i ciemna paleta “dają” jej dodatkowe dziesięć lat. Być może oryginał nie podobał się starszej kopii, ale myśl wkrada się w to, że autor pisał z pamięci lub polegał na własnej wyobraźni. Rzeczywiście, w momencie tworzenia portretu pastor Drenten zabronił chłopom pozować do artysty. Napis “Portret kobiety” przypadł na punkt zwrotny biografii i twórczego poszukiwania Vincenta.
Dzieło, jako ostatni oddech starych manier i ciemnych kolorów, zamknęło etap rzucania, samotności, rozwodu i niezrozumienia jego kompozycji, otwierając drogę dla jasnego malarstwa i twórczego przypływu holenderskiego Goga.