W latach 1905-1909 Gustav Klimt, słynny austriacki artysta i twórca modernizmu, pracował nad dekoracją Pałacu Stole w Brukseli. Luksusowy dwór został zbudowany przez bogatego przemysłowca i patrona Adolfa Stokle przez architekta Josefa Hofmanna. Hoffman, towarzysz Klimt, który prowadzi z nim wiedeńską secesję, zaprosił artystę do pracy nad dekoracją jadalni.
Klimt i Hofman wyznawali te same poglądy artystyczne, więc łatwo znaleźli wspólny język.
Zgodnie z ich planem architektura i projekt ścian powinny być pojedynczym dziełem sztuki, więc konieczne było zachowanie harmonii między architekturą pomieszczenia a malowaniem. Ponadto Stokle był właścicielem dużej kolekcji sztuki azjatyckiej – wystawionej w pomieszczeniach, nie miała zamiaru pogodzić się z dekoracjami ściennymi, dlatego Klimt starał się zachować równowagę między własną wizją a wschodnią atmosferą. Praca została ułatwiona przez fakt, że budowa i projekt wnętrza zostały przeprowadzone jednocześnie.
Kilka lat wcześniej Klimt, który prawie nie opuścił Wiednia, wyruszył w podróż po Włoszech. Podróżował do Wenecji, Florencji i Rawenny, słynącej ze złotych mozaik. Tam opanował technikę mozaikową, której efekt można zobaczyć w ozdobnych fryzach Pałacu Stole. „Drzewo życia” – panel w jadalni Pałacu Stokle. Klimt świadomie używał tak ważnego obrazu mitologicznego.
Drzewo życia jednocześnie wyraża w sobie zarówno obraz struktury świata, jak i pochodzenie jednostki. Ponadto jest możliwe, że jest to ucieleśnienie biblijnego drzewa, zasadzonego przez samego Boga w raju i obdarzającego życiem wiecznym. Wskazuje na to tło, pomalowane spiralami – starożytny symbol nieskończoności.
Samo drzewo składa się z kręte, jak droga, pień i gałęzie, usiane trójkątnymi liśćmi i okrągłymi kwiatami. Krytycy zgadzają się, że trójkąty i koła są uosobieniem męskości i kobiecości, które Klimt zrobił z dzieł Zygmunta Freuda, które były wówczas niezwykle popularne. Obraz zawiera również obrazy motyli, które w kulturze zachodniej są uważane za symbol nieśmiertelności, odrodzenia i zmartwychwstania. Był to ostatni wielki monumentalny porządek mistrza, należący do „złotego okresu” pracy Klimta.
Nazwę tę otrzymał nie tylko dlatego, że artysta hojnie wykorzystał złoto w swoich dziełach z tego okresu, ale także dlatego, że w tym czasie powstało wiele uznanych arcydzieł. Artysta przypisał im swoją pracę nad wykończeniem Pałacu Stokle.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)