“Ołtarz św. Antoniego” jest poświęcony świętemu pustelnikowi, który żył w III-IV wieku. w Egipcie. Anthony był czczony jako obrońca ognia i uzdrowiciel chorób. Życie świętego mówi nam, że na początku jego ascezy Anthony był wielokrotnie kuszony przez demony.
Tutaj Hieronymus Bosch pokazał cały niepokój i niestrudzoność swojej fantazji w wynalezieniu okropności i absurdów.
Rzeczywistość wydaje się być kompletnym koszmarem, gubi się różnica między żywymi a nieożywionymi: ciało wiedźmy zamienia się w pień zgniłego drzewa; końskie nogi wyrastają z glinianego dzbanka; oskubana gęś pije chciwie, upuszczając bezgłową szyję do wody; wzgórze okazuje się gigantem, stojącym na czworakach, a także ptakiem lub rybą – maszyną latającą lub łodzią.
Pośrodku kompozycji klęczy Antoniusz z podniesioną ręką w błogosławieństwie. Anthony nie zna strachu, jego wiara jest mocna i silna. Wie, że te potwory, pozbawione wewnętrznej siły, nie będą w stanie go pokonać. Spokojna i surowa twarz Anthony'ego jest zwrócona na widza. On mówi do niego: “Nie bój się”.
Bosch, jak nikt inny, był w stanie wyrazić bezpodstawność światowego zła: od góry jest jasna, niesamowita kolorystyka, ale nic nie ma pod nią.
Bezpośrednio przed pustelnikiem stoi zniszczona wieża, w głębi której u stóp krzyża widać postać Chrystusa. Jest prawie niezauważalny, ale jest semantycznym centrum tryptyku: wszyscy patrzyli na Chrystusa z nadzieją i wiarą przez wszystkich, którzy modlili się przed tym ołtarzem. Wśród duchów i koszmarów, w piekle Zbawiciel nie pozostawia w Nim wierzących.
Informuje Anthony'ego o spokojnym przekonaniu o niezmienności dobra, święty przekazuje je widzowi.