Odalisque w czerwonych spodniach, opis obrazu Wielki Henri Matisse to artysta, który znalazł swój własny styl w malarstwie, autor kolorowych płócien uproszczonych na wyświetlaczu, ale jednocześnie nasyconych kolorem i teksturą. Odalisques, podobnie jak bohaterki obrazów, towarzyszą wielu pracom Matisse'a o tej samej nazwie. Czerwone spodnie błysnęły w portretach dziewcząt z połowy lat 10-tych XIX wieku, jak wizytówka pewnego okresu twórczego życia malarza.
Obraz “Odalisque w czerwonych spodniach”, dokładnie taki, jaki przedstawiono na tej stronie, został napisany w 1922 roku. Rozmiar oryginału to 84×67 cm, tylko fragment utworu jest tu odzwierciedlony, ale pozwala również na zastanowienie się nad skomplikowanym listem Henriego Matisse'a. Chciałbym rozłożyć na części składowe portretu, ponieważ styl artysty jest taki, że każdy centymetr powłoki olejnej ma szczególny charakter udaru – od glazury po tłuste warstwy z teksturowaną powierzchnią. Taka niespójność tłumaczona jest poszukiwaniem Matisse'a w odpowiednim czasie, w dogodnym stylu i prostej technice artystycznej.
Pisał impresjonizm, pracował z farbami punktowymi, a także z formami pierwotnymi.
Tak więc obraz Francuza Henri nabył echa fowizmu dzięki bogatej palecie i uproszczonej konfiguracji obrazów. “Odaliska” Matisse ma prosty układ, zbudowany na pierwszym – główny plan i drugi z widokiem na wystrój pokoju. Fragment niestety nie pokrył całego wnętrza. Można jednak zauważyć, że ściany pokryte są białą tapetą z niebieskim ornamentem, a podłoga pokryta jest fioletowym dywanem.
Oto kontrast i bogactwo kolorów charakterystyczne dla Matisse'a.
Dziewczynka jest umieszczona na łóżku z brązowego drewna. Mimo że jej postawa jest zrelaksowana, jej twarz wydaje się napięta i nienaturalnie skupiona. Dlaczego Tak, ponieważ cechy kobiecej twarzy mają charakter schematyczny – “punkt, punkt, przecinek”. Ta prostota ma swoje zalety – uogólnienie form, nacisk na całość pracy, a także wady związane z brakiem cech bohaterki, charakterystycznych dla każdej osoby, wyrażających nastrój i mimikę.
W tym przypadku malarz podkreślił arystokrację damy – jej białą skórę z różowym połyskiem i blaskiem wypełniającego jabłka, dekorację odzieży.
Odzwierciedlając kobietę w kierunku “nu”, tak popularną w starożytności, ale znajdując krótki dźwięk – Nu, – dziś twórca zostawił koronkową czapkę i jasne spodnie na swój odalisque! O tak, stały się niemal główną częścią płótna. Wzorzysty haft obejmuje spodnie z aksamitnej tkaniny. Przynajmniej głębia koloru i obszerne zagięcia fałd bardzo przypominają ciężki i szorstki aksamit.
Otwarta szata ma przezroczystą, nieważką teksturę, czapka – koronkowy nakrycie głowy – nadaje obrazowi pewną dziecinność i psotę. I od razu widać, że gość właśnie się obudził. Zwraca się uwagę na niekompletność i schematyzm form – meble, także samą dziewczynę i wzór na ścianach.
Nawet elipsa na stole jest krzywo i do pewnego stopnia nie schludna.
Na koniec chciałbym dodać, że praca ta, w przypadku Matisse'a, jest dość skomplikowana w narracji, może być również zredukowana do prostych sylwetek i podzielona jako liczba ułamkowa. Ale do tej pory artysta szuka własnej prostoty i mówi, że dla niego “… jest to kwestia uproszczenia. Zamiast rysować kontur i wypełniać go farbą, jedna zmienia drugą…”, ponieważ “uproszczenie gwarantuje dokładność łączenia obu procesów tworząc teraz całość. To nie jest początek, ale koniec “. artysta: Henri Matisse