Obraz Repina „Nie czekaj” ma dwie opcje. W pierwszym wariancie dziewczyna wróciła do rodziny i spotkała ją dwie siostry. Obraz był mały.
Po niej w 1884 r. Repin rozpoczyna kolejną opcję, która staje się główną.
Obraz został szybko namalowany, aw 1884 roku został wystawiony na wystawie objazdowej. Ale potem Repin pracował nad tym, zmieniając głównie wyraz twarzy przychodzącej i częściowo wyrazu twarzy jego matki i żony. Druga opcja była najważniejszym i monumentalnym płótnem Repina na tematy rewolucyjne.
W obrazie „Nie czekaliśmy” Repin znalazł taką fabułę, która pozwoliła mu stworzyć kanwę świetnych treści ideologicznych, ujawniając jego talent malarza gatunkowego, opanowanie cech psychologicznych. Przed nami obraz typowej inteligentnej rodziny w zwykłym otoczeniu. Bohaterskie rewolucyjne tematy w filmie „Nie czekam” pojawiają się w podstawowej formie gatunkowego obrazu współczesnego życia.
Z tego powodu samo malarstwo gatunkowe i współczesne życie zostały podniesione do rangi historycznego obrazu.
Wewnętrznym tematem obrazu był problem relacji publicznych i osobistych. Głównym zadaniem obrazu było przekonujące przedstawienie nieoczekiwanego powrotu rewolucjonisty, różnorodności doświadczeń jego i członków jego rodziny. Na zdjęciu z pełną siłą przemienił talent repinsky o wyrazistych cechach.
Każda z postaci jest nakreślona i serwowana z wyjątkową siłą i wybrzuszeniem, aż do tak drobnych postaci, jak służący w drzwiach lub mała dziewczynka przy stole.
Godne uwagi są nie tylko mimika, ale także pozy aktorów, plastyczność ich ciał. Szczególnie ujawniająca się pod tym względem postać starej kobiety, która wstała, by spotkać swoją przyszłą matkę. Ciemna postać butów, które powróciły w brązowych, opancerzonych ubraniach i dużych butach zdeptanych w rozległe połacie rodziny, przynosi coś z Syberii i ciężkiej pracy do rodzinnego wnętrza, a wraz z nią, rozsuwając ściany domu, tutaj, w rodzinie, gdzie grają na fortepianie, a dzieci przygotowują lekcje, jakby wchodziła w nie wiele historii. , okrutne okrucieństwo życia i próby rewolucjonisty.
Repin buduje kompozycję jak scena złapana w locie.
Działania wszystkich bohaterów są przedstawione na samym początku: rewolucjonista stawia pierwsze kroki, stara kobieta właśnie wstała i chce się do niego zbliżyć, żona odwróciła się, chłopiec podniósł głowę. Wszyscy nieoczekiwanie złapani, ich doświadczenia są wciąż niejasne i niepewne. Jest to pierwszy krok spotkania, rozpoznania, kiedy nadal nie wierzysz swoim oczom, nie jesteś w pełni świadomy tego, co widzisz.
Kolejna chwila – spotkanie się wydarzy, ludzie wpadną sobie w ramiona, płacz i śmiech, pocałunki i okrzyki będą słyszalne. Repin utrzymuje widzów w stałym napięciu. Dzięki temu decyzja nie jest natychmiast gotowa, ale jest postrzegana przez samego widza.
Repin osiągnął niezwykłe sukcesy, łącząc to, co ważne z małoletnim, znaczące z małymi rzeczami, które przekazują witalność scenie i przynoszą liryczne ciepło. Takim przykładem jest na przykład wizerunek dziewczyny z krzywymi nogami zwisającymi nad podłogą, wnętrze jest pomalowane miłością, delikatne delikatne światło letniego dnia wlewa się przez na wpół rozpuszczone drzwi balkonowe, na których wciąż widoczne są szklane krople niedawnego deszczu.
Szczegóły ustawienia mają znaczenie fabularne. Tak więc nie na darmo portrety Szewczenki i Niekrasowa, tak powszechne w tym otoczeniu, są przedstawione na fortepianie, a między nimi znajduje się grawerowanie z popularnej wówczas golibii Steibena. Analogia z ewangeliczną legendą o cierpieniu i ofierze była bardzo powszechna wśród rewolucyjnej inteligencji.
Obraz „Nie czekaliśmy” jest wybitnym płótnem Repin w pięknie i rzemiośle jej malarskiej decyzji. Jest napisany na wolnym powietrzu, pełen światła i powietrza, jego jasny kolor mówi mu, aby złagodzić miękki i jasny liryzm dramatu.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)