Praca ta została napisana przez Apollinarisa Michajłowicza Wasnetsowa w 1926 roku. To ostatni obraz artysty, będący swego rodzaju odbiciem jego wewnętrznych przeżyć pod koniec życia. Absolutnie to autobiograficzne arcydzieło. Przyglądając się uważnie temu dziełu sztuki, należy zwrócić uwagę na pierwszy plan. Przed nami jest zielony zarówno po prawej, jak i po lewej stronie.
Korona drzew jest mocno wygięta pod naporem wiatru.
Silny wiatr ugina zieloną trawę do samej ziemi. Pośrodku obrazu przedstawiony jest siwowłosy starzec, zanurzony w głębokich myślach, które całkowicie ujęły jego umysł. Przed starcem jest piękny staw.
Pamiętaj, aby zwrócić uwagę na farbę, którą autor przekazuje alarmowi gwałtownego wiatru.
W tle, tonąc w jasnych kolorach zieleni, widać dobro siwowłosego starca. Po lewej stronie na zdjęciu ścieżka prowadząca z ogrodu do domu, który najwyraźniej doprowadził starca do murowanej półki.
Obraz ma przede wszystkim głębokie znaczenie filozoficzne. Zawiera grecką mądrość stoicką, stosunek człowieka do życia i śmierci. Starzec, który znajduje się w centrum obrazu, jest o zachodzie słońca swoich lat, podobnie jak natura, żegnając się mentalnie z ostatnimi promieniami słońca.
Główny bohater obrazu trzyma się jego głowy, być może żałując tego, co odeszło, o tym, co zostało zrobione, o tym, czego nie można zwrócić. Osoba w jedności z naturą doświadcza smutku i nostalgii oraz dumy ze szczerości i uczciwości swoich życiowych działań. Tylko wtedy, gdy człowiek przeżyje swoje życie z godnością, o zachodzie słońca, będzie mógł poczuć jego prawdziwe piękno, wielkość i bogactwo.
Ta wspaniała praca artysty przepełniona jest poczuciem spokoju i wdzięczności na przestrzeni lat i jest uosobieniem przemijania cyklu życia.