Jednym z najważniejszych wydarzeń w życiu artystycznym Paryża na początku XX wieku był Salon Jesienny 1905 roku, którego odkryciu towarzyszył skandal. Kilku młodych artystów, skupionych wokół Henri Matisse'a, wystawiło tam wiele prac, które wywołały oburzenie publiczności i francuską krytykę przyzwyczajoną do wrażeń. Napisane w jasnych, świecących kolorach, z podkreśleniem lekceważenia zasad rysowania i perspektywy, bez żadnej pozornej troski o wiarygodność, prace te były postrzegane jako śmiałe wyzwanie dla “zdrowego rozsądku” i “dobrego smaku”.
Publiczność nazywała młodych malarzy Les Fauves, z których później powstał termin Fauvism. Do czasu pierwszych przedstawień fowistycznych obrazy niedawno zmarłego Gauguina nie wywołały oburzenia większości, choć wiele cech przybliżyło je do prac młodych innowatorów. Gauguin był zawsze obecnym elementem egzotyki, co w oczach opinii publicznej uzasadniało konwencję jego artystycznego języka.
Z drugiej strony fowisty odtwarzali codzienność, codzienność, ale przekształcali przedstawioną z niespotykaną śmiałością.
W pewnym sensie były one bliższe rzeczywistemu obrazowi zjawisk niż Gauguin. Ten ostatni z reguły odmówił przekazania oświetlenia, podczas gdy Matisse i jego towarzysze odtwarzali efekty słoneczne na swoich płótnach. Jednak dla ich celu wykorzystali nowy język artystyczny. Kolor w dziełach fowistów najczęściej nie oddaje rzeczywistej kolorystyki przedmiotów, przypisuje się mu inną funkcję – musi wywoływać pewne, dość wyraźne skojarzenia z widzem.
Grupa fowistów nie trwała długo. Po roku czy dwóch młodzi artyści poszli własnymi drogami – każdy poszedł własną drogą. W jednym z artykułów w 1908 r. Matisse sformułował swoje zadanie w sztuce w następujący sposób: “To, o czym marzę, to sztuka zrównoważona, czysta, spokojna… która byłaby dla każdego człowieka…
Widok małego miasteczka Collioure napisanego przez Matisse'a w dusznym południowym popołudniu. Przedmioty nie mają wyraźnego konturu. Początkowo widz widzi zamgloną barwę, w której pływają jasne, jak pulsujące, kolorowe plamy. Stopniowo zaczyna poruszać się w tym chaosie, tak kolorowym jak patchworkowa kołdra. Niebo w krajobrazie jest białe od ciepła.
Kontury fioletowych gór topią się w białawej mgiełce, niebieski kolor morza rozpuszcza się w bezlitosnym blasku słońca, topią się żółte i pomarańczowe plamy dachówek. Rozżarzone do czerwoności, jakby świeciło od ciepła, ziemia na pierwszym planie jest transmitowana w gorącym czerwonym kolorze. W porównaniu z glebą, nawet bielone ściany małych domów wydają się być chłodniejsze, więc są pomalowane w liliową farbę.
Wzdłuż domów biegnie wąski pas ciemnozielonego cienia. Okna są pomalowane w tej samej zimnej zielonej farbie: we wnętrzach panuje chłodny zmierzch. Odważna innowacja Matisse'a polega na tym, że przy pomocy czystego koloru, wykorzystując jego właściwości asocjacyjne, przekazuje nie tylko światło, ale także odczucia ciepła.
Artysta nadal rozwiązuje ten problem w wielu swoich późniejszych pracach. Obraz wszedł do Ermitażu w 1948 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.