Obraz Fleury Richard „Valentina Milanskaya” jest napisany na historycznej fabule i przedstawia Valentinę z Mediolanu, opłakującą śmierć męża, księcia Orleanu, zabitego przez księcia Burgundii w 1407 roku. Praca została stworzona przez przedstawiciela szkoły Fleury Richard, ucznia Louisa Davida.
Praca została wystawiona w Salonie w 1802 roku i była wielkim sukcesem. Wśród jego współczesnych, którzy wysoko ocenili malarstwo, należy przede wszystkim wspomnieć Dawida, który zauważył mistrzostwo artysty w przekazywaniu światła. „Valentina Milanskaya” była postrzegana przez krytyków jako manifest nowego ruchu, zwany później malarstwem „trubadurskim”.
Termin ten, zapożyczony z poezji średniowiecznej, nakreślił główny temat mistrzów tego nurtu. Wydawało się, że przekładają się na język malowania wierszy o „pięknej damie”, także przedstawiający rycerzy francuskich i poetów trubadurów. Wraz z Fleury Richard, Pierre Reval, Jean-Antoine Laurent, Francois Marius Granet i wielu innych potraktowali ten trend. Ich malarstwo jest uważane w literaturze za gatunek „żartu historycznego”, a jednocześnie za prekursora romantyzmu. Fleury Richard był pod wielkim wrażeniem nagrobka Valentiny Milanskaya, który zobaczył w paryskim muzeum „French Monuments”, i został uderzony przez motto Valentiny Milanskaya na grobie: „Nic już nie istnieje dla mnie, ja sam jestem nikim”.
W swojej pracy Richard powtórzył to motto na zwoju, leżąc na stole i odpowiadający mu smutny stan bohaterki. Przez rok opłakiwała śmierć męża, a potem, w 1408 r., Umarła. Obok wdowy jest pies, który również doświadcza utraty swojego właściciela.
W górnej części okna widoczne są dwie lilie po bokach – i niebieski wąż, z którego pochodzi Valentina Milanskaya. Pierwszy właściciel obrazu, Morin, nakazał Fleury Richardowi jej kompozycję – „Karol VII pisze pożegnalne wiersze do Agnèès Sorel”. W 1805 r. Cesarzowa Józefina nabyła Valentinę z Mediolanu. W 1814 roku płótno odziedziczył Eugene Beauharnais, książę Leuchtenberg, książę Eikhstatt; potem – jego syn Maksymilian, który w 1839 r. ożenił się z córką Mikołaja I. W 1839 lub 1853 r. „Walentynki Mediolanu” wraz z kolekcją książąt Leuchtenberga trafiły do Rosji.
Ostatnia wzmianka o jej pobycie w Rosji znajduje się w katalogu „Retrospective Exhibition of Lyonian Artists” z 1904 roku.
Najbardziej szczegółowe informacje o pracy znajdują się w książce „Styl trubadura w malarstwie” M.-K. Chadonre, który uznał, że obraz Richarda zniknął, odwołując się do opinii VN Bereziny, byłego kuratora francuskiego malarstwa Ermitażu, który uważał, że wiele przedmiotów z kolekcji Leuchtenberga zostało sprzedanych zagranicznym kolekcjom przed rewolucją w 1917 roku. Jak się okazuje, nie wszystkie obrazy Leuchtenberga, których brakuje, wyjechały za granicę. W szczególności dwa dzieła Fleury'ego Richarda – „Valentine of Milan” i „Karol VII pisze wiersze do Agnes Sorel” – są nadal w Rosji.
W 1998 roku „Valentina Milanskaya” znajdowała się tymczasowo w Państwowym Muzeum Sztuk Pięknych. A. Puszkina, aw 1999 r. Został zaproponowany do zakupu w Ermitażu.
Dzieło ma napisy i naklejki z tyłu, potwierdzające jego pochodzenie z kolekcji książąt Leuchtenberg. Atrybucja należy do A. A. Babina, kandydata historii sztuki, czołowego badacza w Państwowym Muzeum Ermitażu. Dla Ermitażu Państwowego „Valentina Milanskaya” jest szczególnie interesująca, ponieważ Fleury Richard nie był wcześniej reprezentowany w kolekcji Ermitażu, a sam obraz jest związany z historią muzeum i kolekcją Eugene Beauharnais, z której pochodzi wiele eksponatów muzeum.
W ramach słynnej usługi Malmezonskiy, obecnie przechowywanej w Ermitażu, znajduje się tabliczka z wizerunkiem tego obrazu.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)