Prace Francoisa Bouchera były wysoko cenione w Rosji przez wielu miłośników sztuki. Wielokrotnie był zapraszany do Petersburga, gdzie mógł zostać nauczycielem w Akademii Sztuk Pięknych. Długa podróż i nieznany kraj przeraziły zepsutego artystę.
Ale pewnego dnia Bush zawahał się: komplikacja relacji z kolegami z Paryża zmusiła go do myślenia o przeprowadzce do Rosji. Aby zdobyć cesarzową i władze akademickie, w 1766 r. Przekazał do Akademii w Petersburgu duży dekoracyjny obraz “Pigmalion i Galatea” przeznaczony do montażu w ścianie lub suficie. Powierzył Etienne Falconetowi, żeby zabrał ją do Petersburga, który wyjeżdżał do Rosji, by ukończyć pomnik Piotra I.
Dar został przyjęty łaskawie, ale pojednany ze swoimi wrogami Bush nie przybył do Petersburga. Obraz do 1922 r. Był w Akademii Sztuk Pięknych, a następnie przeniesiony do Ermitażu. Fabuła dzieła zapożyczona jest z Metamorfoz Owidiusza.
W jego wierszach opowiada się o rzeźbiarzu Pigmalionie, który wyrzeźbił piękną dziewczynę z marmuru i zakochał się w niej. Wenus, zważając na prośby Pigmaliona, tchnęła życie w stworzoną przez niego statuę. Moment pojawienia się otoczonej bogini i odrodzenia Galatei przedstawia Busha.
Na pierwszym planie obrazu, rzeźbiarza i jego dzieła napisane są jasno i materialnie. Ale pragnienie artysty ujawnia drugi, “nierealny” plan: warsztat wypełniony był srebrnymi chmurami w głębi; na nich siedzi prawie przezroczysta, nieziemska Wenus. Marmur Galatea zaczyna się odradzać.
Jej twarz staje się różowa, jej sztywność znika, ręce drżą… Starożytny mit opowiada artysta z elegancją i manieryzmem charakterystycznym dla Francuza XVIII wieku.
Bush, który zwykle łatwo i szybko pisał swoje płótna, najwyraźniej starannie zaprojektował skład tej pracy. Wiadomo, że przy sprzedaży majątku artysty, który miał miejsce po jego śmierci, pojawił się szkic przygotowawczy “Pigmaliona” wykonany przez grisaillesa. Malarstwo Bouchera z charakterystyczną fabułą, kolorem i interpretacją obrazów daje wspaniały pomysł na dekoracyjne malarstwo w stylu rokoko.