Pod koniec życia Aiwazowski pochłonął pomysł stworzenia syntetycznego obrazu elementu morza. W ostatniej dekadzie napisał wiele ogromnych obrazów przedstawiających burzliwe morze: “Upadek skały”, “Fala”, “Burza na Morzu Azowskim”, “Od spokoju do huraganu” i inne.
Równocześnie z tymi ogromnymi obrazami Aiwazowski napisał wiele projektów bliskich im w projektowaniu, ale wyróżniających się nową barwną gamą, niezwykle skromną w kolorze, niemal monochromatyczną. Składowo i narracyjnie zdjęcia te są bardzo proste. Przedstawiają burzliwe fale w wietrzny zimowy dzień.
Na piaszczystej plaży właśnie zerwała się fala. Kipiące masy wody, pokryte pianą, szybko wpadają do morza, zabierając ze sobą strzępy błota, piasku i kamyków. W ich kierunku wznosi się kolejna fala, która stanowi środek kompozycji obrazu.
Aby wzmocnić wrażenie rosnącego ruchu, Aiwazowski ma bardzo niski horyzont, który jest prawie dotknięty przez grzbiet dużej nadciągającej fali. Z dala od brzegu na redzie, statki z zacumowanymi żaglami są przedstawione jako zakotwiczone. Nad morzem wisiały ciężkie ołowiane niebo na chmurach.
Ogólność treści obrazów w tym cyklu jest oczywista. Wszystkie z nich są zasadniczo wariantami tej samej fabuły, różniącymi się tylko szczegółami. Ten znaczący cykl obrazów łączy nie tylko wspólność fabuły, ale także system kolorów, charakterystyczne połączenie ołowio-szarego nieba z oliwkowo-ochrową barwą wody, lekko dotknięte zielonkawoniebieskimi szkliwami w pobliżu horyzontu.
Tak prosta i jednocześnie bardzo wyrazista kolorowa skala, brak jakichkolwiek jasnych efektów zewnętrznych, czysta kompozycja tworzą głęboko prawdomówny obraz surfowania morskiego w burzliwy zimowy dzień. Aiwazowski napisał kilka obrazów w szarym kolorze. Niektóre były małe; zostały napisane w ciągu jednej do dwóch godzin i odznaczały się urokiem inspirujących improwizacji wielkiego artysty.
Nowy cykl obrazów miał nie mniejszą wartość niż jego “niebieskie mariny”.